Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1996 (nrs. 73-76)

[p. 182]

Daphne Meijer
De confrontatie

Een

De bel dingdongt.

‘Ja?’

Een man met een microfoon in zijn hand zet zijn voet tussen de deur; een cameraman volgt hem.

‘Is uw naam Valerie Plesman? Mijn naam is Joost Boomgaarde en ik ben van het programma De Confrontatie. Ik zou u graag met iemand willen confronteren.’

Ik heet Valerie. Wat gebeurt er toch? Dingdong. De cameraman draait zich met camera en al om en doet de deur open. ‘Het is een nieuw programmaconcept, moet u weten,’ vertelt de man met de microfoon. ‘In ons programma gaan mensen die zich gegriefd voelen door iemand op bezoek bij de persoon die hen slecht behandeld heeft.’ Er loopt een man mijn huis binnen. Hij veegt zijn voeten niet, hij begint direct te schreeuwen: ‘Zij is het! Zij was het! Ik wil mijn spullen terug.’ Er brandt een lichtje binnen in de camera.

Ik schrik. Ik ken die man niet. Ik heb hem nog nooit eerder gezien. Hij blijft maar schreeuwen. Ik zeg tegen de man die mij de microfoon onder mijn neus houdt dat ik deze man nog nooit eerder heb gezien. Hoe heet hij eigenlijk? Douwe van der Meulen.

‘Kunnen jullie alsjeblieft weggaan?’ vraag ik.

‘We hebben genoeg’, roept de presentator.

Twee

Er staat een advertentie op de voorpagina van de krant. De Confrontatie: Confronterende Televisie Voor U!

Douwe van de Meulen snikt tegen de camera. Ik kan hem nu goed bekijken. Hij heeft stroblond haar en een baardje. Hij is thuis, hij wijst in zijn huiskamer om zich heen. ‘Ik heb Valerie Plesman ontmoet in Café de Dansende Kater’, vertelt hij. ‘Wij dronken wat, besloten samen de nacht door te brengen en ehh... hebben dat ook gedaan... bij mij thuis. Ik dacht dat zij te vertrouwen was, een beschaafde vrouw, maar wat bleek... de volgende ochtend was de vogel gevlogen, met medeneming van drie kostbare postzegelalbums. Die had ik haar de vorige avond laten zien. Ik had ze hier op het tafeltje gelegd. De volgende ochtend waren ze foetsie.’

Mijn huisdeur. Mijn hal. Mijn gezicht, heel groot; ik vul het hele scherm. Ik zie er slaperig uit. Ik kom net uit bed. Dat kan ook niet anders met mijn nachtdiensten.

[p. 183]

Als het programma is afgelopen gaat de telefoon. Victor. Hij scheldt mij uit. Ik open mijn mond om te vertellen dat het allemaal niet waar is, maar hij heeft de verbinding al verbroken.

Drie

Mijn chef heeft gezegd dat ik beter een paar dagen thuis kan blijven. De mensen op straat nemen een paar passen afstand van me. Het lijkt wel of iedereen dat programma heeft gezien.

Vier

Ik wéét dat ik Douwe van der Meulen nog nooit had ontmoet, tot hij opeens in mijn hal stond. Maar weet ik het wel zeker? Hoe wéét ik wie ik ben, wanneer ik dronken ben? Hoe weet iemand ooit wat hij in dronkenschap heeft gedaan? Hoe kom je erachter dat je iets niet meer weet? Wanneer was ik voor het laatst zo dronken, dat ik mij niet meer herinner wanneer het was? Kun je onbewust dronken zijn?

Mijn chef zegt dat deze situatie hem begint te vervelen. Ik moet een advocaat in de arm nemen. De vrouw die bij ons in het ziekenhuis de personeelszaken leidt, raadt me aan met Douwe van der Meulen te gaan praten. Er was vanochtend een patiënte die zich niet meer door mij wilde laten behandelen. De patiënte vertelde niet waarom.

Vijf

Douwe van der Meulen weigert mij binnen te laten. Hij is boos. Hij schreeuwt. Ik schreeuw terug. Misschien had ik dat niet moeten doen. Een cameraploeg heeft ons opgenomen. De postzegels zijn inmiddels opgedoken op de postzegelmarkt van Breda, staat in de krant.

Zes

Douwe van der Meulen is met een cameraploeg in het ziekenhuis geweest. De geneesheer-directeur heeft hem door de politie weg laten halen. Het kort geding dient morgen. Op de voorpagina van de Panorama staat boven een foto van mij: Vriendinnen voor één nacht? Bekende Nederlanders vertellen over hun slechte ervaringen.

In het ziekenhuis noemen ze me achter mijn rug Valerie Flesman.

Zeven

Er staan vier cameraploegen voor de deur van het Gerechtsgebouw, vijftien fotografen en twintig journalisten die een cassetterecorder onder mijn neus houden.

Ik hoor mijn advocaat spreken: ‘Edelachtbare, Dames en Heren. De zaak die ik u vanochtend in kort geding voorleg gaat over het onver-

[p. 184]

vreemdbare recht op privacy. Het gaat in deze kwestie niet over de vraag of mijn cliënte nu wel of niet de nacht heeft doorgebracht bij voornoemde heer Van der Meulen, of dat zij zich zijn postzegelboeken heeft toegeëigend, nee Edelachtbare, het gaat hier om de buitengewoon verregaande stappen die de heer Van der Meulen heeft gezet om mijn cliënte onder druk te zetten. Hij heeft de maatschappelijke belangen van mijn cliënte zeer ernstig geschaad.’

De advocaat is een aardige jongen. Hij zegt tegen de rechter dat mijn goede naam is aangetast. Dat begrijp ik niet. Wat kan mij mijn goede naam schelen! Ik wil worden vrijgesproken! Ik wil dat de mensen in de supermarkt elkaar aanstoten en tegen elkaar fluisteren: Dat is Valerie Plesman, dat meisje dat onschuldig was.’

Acht

Het kort geding stelt mij in het gelijk. Douwe van der Meulen mag niet meer tegen derden over mij beweren dat ik zijn postzegelalbums heb gestolen. De uitspraak is op alle Journaals te zien, behalve bij de Nos. Op de opiniepagina van nrc-Handelsblad staat een stuk van een advocate: Valerie Plesmans recht op seksuele privacy. Iemand van d'66 stelt in de Tweede Kamer een mondelinge vraag aan de staatssecretaris van Cultuur over de grenzen aan reality-tv.

Negen

In een interview, in de televisiegids, met Joost Boomgaarde van De Confrontatie lees ik dat Douwe van der Meulen nog altijd veel belt met de redactie van het programma. Inmiddels wil hij iemand anders confronteren, de eigenaar van zijn garage. De presentator zegt dat Douwe van der Meulen er niet meer zo zeker van is dat ik het meisje ben dat met hem naar huis is gegaan.

Tien

Het is bijna vier maanden geleden sinds ik voor het laatst op de televisie was. Victor is onlangs getrouwd; ik wilde niet flauw zijn en ben een half uur naar de receptie geweest. Ik wil nog steeds graag weten of het mogelijk is zo dronken te worden dat ik mij niet meer herinner waar ik ben geweest en wat ik heb gedaan. Volgens mij kan ik dat niet, zal ik mijn bewustzijn nooit helemaal verliezen. Ik weet 's ochtends nog altijd heel goed hoe de vorige avond is verlopen. Soms heb ik nog geen zin om te gaan slapen als ik thuis kom. Dan ga ik op het balkon in mijn ligstoel liggen en zie ik hoe de sterren aan de hemel rondjes draaien boven mijn hoofd.