Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1984 (nrs. 29-32)

[p. 67]

André Du Bouchet
Vertaald door Rein Bloem

Een dag^*

Het dorp bijna uitsluitend bevolkt met stokrozen, een draad houdt de schare twijgen omhoog om vandaag doortocht te verlenen - aan wat? aan de koelte van de oceaan, aan een ogenblik van koelte van de oceaan.

...is dit - eens en vooral - de eeuwigheid? De koelte, is dat het zien verdwijnen, van die eeuwigheid?

De dag dat ik de lucht heb gezien, zal uitgewist zijn als ik kijk.

Die leegte in het woord, aangesproken door oor, mond, blik, bewoon ik.

Wit van de bladzij. wit door de aanslag heen. bodem van het woord die bloot komt op het ogenblik dat het wordt geuit. bodem van het toekomstige woord.

Rondom de ijsberg, zijn ligging in de vorm van een lichtkring blauwer dan de oceaan.

Dat wil zeggen, ter zijde.

Spreken ademen. Papier adem voor mij.

...aan de keerzij van wat een zin verbeeldt. voorzijde - of zin, ons gezicht met open ogen dat wij niet zien.

Woord, bij mijn ontdekken, vooruit getekend.

Stutten stom verloren.

* (tweede deel van: Un jour de plus augmenté d'un jour, 1977)

[p. 68]

Het wit van de lucht

waar het stolt, rakend aan de kou van de sneeuw ter plekke - als een lamp.

Huis buiten water. Gedroogde wegen.

...en de woorden uiteen - zo ver als maar kan zonder dat de ontspannen draad die hen verbindt verdwijnt - gaan niet minder verloren dan wanneer ze nooit waren uitgesproken... deze uitspraak die optilt, lucht en ruimte geeft... optilt, lucht laat in heel de voorhanden lucht, om te beginnen, in de tussenruimten... lucht die globaal weer afneemt van daarbuiten zonder ruimte te laten.