Proeve van oudheid-, taal- en dichtkunde

[p. 325]

Damon aan Leliaan.

Hoe dus verstoord, puikschoone Leliaan?
Hoe lang zult gy mijn zuivre min versmaan,
En, schoon de smart my kwynend doet vergaan,

Mijn bee niet hooren?

Kan, daar 't verdriet ons leven ras verkort:
De minlust op den duur ook minder wordt:
Geen klagt, of traan, om uw gemis gestort,

Uw hart doorboren?

Gewis nooit stond een klip, of marmren rots
Meer pal voor 't wôen van 't buldrend zee-geklots;
Dan gy, verhard, uwe ooren sluit, ten trots

Van all mijn klagten.

Ach Leliaan! leg uwe strengheid af,
Ligt vloekt ge eerlang, wen all uw schoon, als kaf,
Vervliegt, die keus, die u leerde al te straf

De min verägten.

Wie zal, mijn lief! u dan beminnen? kom!
Wil Damon toch, eer struiklende ouderdom
'T vel rimplig make, uw frissche leden kromm',

Het jawoord geven.

Ontvang, zie daar, dees ruiker tot een pand,
Met tranendauw besproeid, vol liefdebrand
Gestrengeld, ai! ontvang mijn regtehand,

Mijn ziel, mijn leven!

[p. 326]

 

Hoe blijft gy nog halstarrig by uw zin?

 

Nog dus ontaard van reine wedermin,

 

Dat ik uw hart, wat of ik ooit begin,

 

Toch niet kan raken?

 

Heb dank, dat gy uw stuurschen aart aan my,

 

Niet hebt ontveinsd: vaar, stijfkop! trotsche pry!

 

Vaar eeuwig wel! dat andren om u vry

 

In liefde blaken.

J.V.

1775.