Proeve van oudheid-, taal- en dichtkunde

[p. 267]

Dublar.

Keer weder, o sombere ziel van den wakkeren Dublar, den eersten der jagers! Keer weder zwaarmoedig in de velden uwer jongheid! vervul myne ziel met de grievende gedagten der treurige dagen!

De nagt was in 't weste. De vloed was stil. De kletsende visschen rimpelden de blaauwe vlakte. Het wilgenbosch gaf reeds zyne schaduwen. Smeltende nagtnevels bedroppelden den hangenden oever.

De huilende honden wekten het rustende Woda. De vlugge jagers sprongen droomende op, en grepen naar het hangende jagttuig.

Dublar alleen kwam reeds met zijn bootjen uit de haven van Woda, Dublar, de eerste der jagers. -

Eens kwam hy vermoeid van de jagt. Zijn arm was beladen met bloedende vogels. De dag was aan 't dalen. Hy ging langs den mosagtigen oever. Daar stonden Litor en Barla, Barla de dappere schutter.

‘Ik heb eene sierlyke jagtmuts, o Dublar!’ sprak de moedlooze Barla: ‘Ik heb ze bekleed met het dons van een sneeuwwitte zwaan. Daar, aan de biezen van het rui-

[p. 268]

schende Marra, daar zonk mijn trillende pijl, diep in de donzige borst. Lang, o eerste der jagers! lang hebben wy u gewagt. Driemaal schoot ik op de duikelende meirkol: driemaal verschool zy zig in den vloed. Schiet gy my de duikelende meirkol, en de sierlyke jagtmuts zal voor u zijn.’ Zoo sprak de dappere Barla, en de gitzwarte meirkol dreef naar den oever. Dublar had haar duikelend geveld.

Nu gaf Barla de sierlyke jagtmuts, en Dublar gaf hem de meirkol. -

De zon was reeds zigtbaar. Geen windje beroerde de vlakte. Eenzaam gleed Dublar over de onmeetbare zee. Alles was stil. Alleen het gepiep van Dublars klotzende riemen galmde tegen den zugtenden oever. Nu hoorde hy wijd van verre het gekakel der ganzen. Hy hoorde ze by Moken, het rietägtige Moken. Fluks draaide hy zijn bootjen en voer met een verdubbeld geklots naar het naderende riet. Nu gleed hy tusschen de biezen. De vloed was op zijn hoogst. De stroomende ebbe voerde de zee weg. De vermoeide Dublar zat in zijn bootje te rusten, en rustende schoot hy menigen tuimelenden vogel in zijn steigerende vlugt.

Reeds laag was het water gevallen. De wit-

[p. 269]

te vlakten der slikkige platen staken hare, met riet en biezen bewassene, kruinen uit den vlugtigen stroom. Dublar voer uit de biezen, en trok zijn eenzaam bootjen op het gladde slijk. Nu begaf hy zig op de plaat. Het woelen der riettoppen toonde zyne treden.

Het gebrom van de snorrende pees, op Dublars gespannenen boog, schalde over de vlakten en de sluitende pylen stegen als rook uit het wemelende riet.

Uren verdwenen, eer de vurige Dublar op zijn bootjen dagt. Reeds steeg de vloed, en met hem steeg de bulderende wind uit het Noorde. De biezen zweepten door elkanderen en het krakend riet knapte.

Dublar keerde te rug. Het glydende water vulde elken voetstap. Eenzaam dwaalde Dublar door de biezen. Zoo dwaalt de snuivende wandelaar door 't verdikkende woud.

Gedurig tusschen het riet kykende, zogt de hygende Dublar zijn bootje. Helaas! te vergeefsch. Ledig dreef het bootje ver van de ruischende plaat. Daar stond Dublar verlaten, in het zakkend riet. De bruischende vloed sloeg tegen zyne heupen. Weemoedig zag hy naar den droevigen hemel. De bruine wolken schenen in zyne betraande starende

[p. 270]

oogen. Zyne zagtklagende stem fluisterde onmagtig. Zoo klaagde de stem van de stervende Dela; zy had haren Morlan, Morlan den schutter uit duizend, zy had haren lievenden Morlan verloren.

Dublars gebrokene stem klaagde al zugtend: ‘ach! myne Colla!’ en de verflaauwende stem ruischte zwaarmoedig over de lispende biezen, ‘ach! Colla!’

De wind veränderde, - schuimende golven rolden uit het weste. Nu klotste het naderend bootjen al kantelend voorby de toppen van het verdronken riet. Dublar, de onmagtige Dublar, stiet zyne wankelende knieën tegen elkanderen. Op 't laatst vereenigde hy zyne magtlooze kragten, en wierp zig op de bulderende golven. Hy naderde plonzend het ledige bootje, en nu stak hy begeerig zynen bevenden arm uit.

De stormen verdubbelen: en ach! Dublar wordt in een vallenden golf al drajend bedolven. De golf zugt nog ‘Colla!’ en Dublar zonk in de bruischende stroomen.

Rust zagt, o Dublar! gy eerste der jagers! rust zagt in den vloed! Colla, uwe tedere Colla, ontmoet u reeds stervende aan den hangenden oever van het boschryke Woda.

J.P.K.