Poëziekrant. Jaargang 19

[p. 32]

Gastdichter

Luuk Gruwez

Ars Amandi

Nulliteiten met hun letters,
maar bedreven met hun lippen
en briljant, soms, in hun kroegen: dichters.

Italianen die hun knapste leugens
sparen voor de mooiste vrouwen,
maar jammeren om dode moeders: dichters.

Zij blijven jong, zo eeuwig als maar kan,
zelfs als restanten van hun ziel
al uit hun pijpen walmen.

Dat zij haast onveranderlijk
naar rolmops en vies ondergoed
en zure melk plegen te ruiken,
daarvoor zijn het tenslotte dichters.

Kletsers, kwebbels, blunders van God.
Red ons, red ons van de dichters.
Zij morsen liefde voor één vers
waarin het altijd nu moet zijn.
- Kom desgewenst maar aan hun vrouwen,
kom nooit o f nimmer aan hun komma's.

Loutro
Psychoanalyse van de zee

Hier ongeveer, misschien net iets naar rechts,
moet God met scheppen zijn begonnen.
Snel moe en vast van plan de tweede dag
tot rustdag uit te roepen.

Maar zijn zee liet hem hier niet met rust.
Dag en nacht dat eeuwige geklets.
Het ontging hem wat zij toch bedoelen mocht
met al haar branding, monotone jazz,
haar polyglotte schreeuw om aandacht, aandacht,
hoor kalverliefde voor de maan.

Ondanks haar diepte slechts afgunstig
op de bergen. Ondanks dat hyper-, hyperkinetische
de pijn geen enkele golf te hebben
waarmee zij hoger klimmen kon
dan wat haar steeds omringen moest.
Ferry's als de Samaria op haar rug.

Nu, zoveelste tijdperk na de schepping.
Jij en ik op één terras.
De schepper zelf net iets opzij,
wachtend op het oordeel van de jury.

O laat de zee nu stil zijn als een vijver,
beleefder dan een burger. Rustig, rustig,
roerloos tussen aaibare bergen.
En als de nacht valt over Loutro:
niet te geloven dat het ooit nog dag wordt.

[p. 33]

Oud paar

Doe nu het licht, alle licht, in hen uit.
Doe hun lichaam uit en leg het in de kast van de aarde.
Maar bewaar zijn eerste pijp voor mij,
leg ook haar kunstgebit voor mij opzij.
Haar heimwee en zijn overspel. Ik heb nog tijd.

De mot zit in de spaarsok om hun kop.
Daar is geen millimeter over.
Welk achterkleinkind kan daar nu nog bij?
Met moeite hebben zij zichzelf vergaard,
of al hun jaren slaan zij door elkaar.

Spaar hen. Verzamel. Nu is het hun beurt.
Om tussen dode en bestofte soortgenoten
uit te rusten in de hedendaagse hoofden.
Om vergeten te worden, niet vergeten,
weer vergeten en voorgoed.

Doe alles, zelfs hun waakvlam uit.
Doe nu het licht, alle licht, in hen uit.

Kleine handleiding bij mijn begrafenis

Wie in zee begraven wordt, gaat nooit verloren.

De zee is spaarzaam als een dichter.

En ik was aan zee en ik was op een berg:

twee eeuwenoude makkers.

Wie op een berg begraven wordt,

snakt nog naar lucht.

De hoogmoed van zo'n lijk moet weg.

Hij krijgt de hemel op zijn kop.

Wanneer men mij per se begraven wil,

dan liefst niet al te ver van zee,

deemoedig bij een koeieflats

of pal onder een ezelsdrol.

Ik bleef zo lang gezond, zo lang in leven,

doordat ik steeds beleefd was voor de dood,

hem vereerde, respecteerde

en hem altijd aansprak met U.