Poëziekrant. Jaargang 19

[p. 28]

Gastdichter

Stefan Hertmans

Januari | Eerste dood

Na jaren is er eindelijk
weer sneeuw.
Je hoort het gooien van
ballen en stemmen op de
randen van de eeuw.

Je raakt aan oude
witte grenzen van geheugen.

Gooi op de laatste plekken
van je ingesneeuwde, zwarte zelf.
Gooi op je zwarte ziel, je
dronken broeder in een
donker evenbeeld.
Gooi naar de laatste
golem van de stad.

Hij gooit terug.
Je raakt bedolven onder
namaaklijven van geronnen bloed.

Wit bloed, heet en verhevigd,
een grote koele pop
die, je omarmend in herkenning,
met zijn schrijnende lichaam
janken en smelten doet.

Februari | Tweede dood

(Staro Sarajevo)

De laatste van de zeven heuvels
stijgt plots ranzig in zijn rook;
bloesems van rottend ingewand
wurgen de slaapstad in zijn droom.

Een marktplein toont zijn onderkant.
Schillen en pitten van een volk
zijn op een brandend monument beland.

Een jongen van een jaar of tien,
fluitend omdat een veel te
vroege lente dreigt,
gaat met zijn fiets riolen in
en rijdt tot bij de overkant.

Daar gaat hij wroeten in gewrichten,
vingelnagels, open navels en een
strottehoofd.
Hij vindt zijn moeder in het rood.

Voordat hij bloemen spuwend in
haar hoofd verdwijnt,
hoort hij haar krijsen in
de tunnel van de dood.

[p. 29]

Maart | Faust

We waren met vijfhonderd,
rillend in het wit.

Vroeg licht vroor aan de
lange schaduw van de
ochtend, voor ons uit,

sprong over hindernissen,
beken, sloot zich in rijen
over bruggen, terwijl het
hemels zong onder de
openstaande bloezen in de kou.

Ik kreeg een hekel aan kerels,
aan heldhaftigheid.
Ik wou niet meer naar huis terug,
vergaf mijn naam, begon alleen
van voren af aan.

Soms hoor ik ze nog rennen,
aan het raam voorbij.

Ooit liet een oude alchemist
zich om die stem, dat zingen
en die zon verleiden
om met zijn eigen bloed
te tekenen, in duivelsnaam,

hopend dat zo het licht
terug zou keren.

Alsof het nooit
verloochend was.

April in Paris | Antiquités

Op de rue Monge, vijfde
arrondissement,
zag ik, in een kleine vitrine,
een bronzen instrument waarmee
een mens een alligator kan beminnen.

De heer Monge was een polytechnicus;
het instrument was scherp,
de winkel hoog antiek.
Ik wou er niet meteen naar binnen
want de muziek, vind ik, behoort de
musicus.

Rood schuurde, nu en dan, de zon
op een geslepen punt.
Een man met open gulp bood me
zijn diensten aan.

De stad is mijn terrein, dacht ik,
en stapte resoluut naar binnen.
Daar blonk een scalpel van Foucault,
een hart van ijzerdraad, een
robot-kakkerlak om overdruk

mee afte tappen. Ik wou zeer stil
teruggaan op mijn stappen, maar toen
keek ik in ogen die men niemand
gunt, ik gooide credit cards, condomen
en een oud lorgnet over de toog

maar hij die op mijn lichaam boog,
zag ik luidop van bronzen longen
dromen.

[p. 30]

Mei | De spreeuwen

Een grote zwarte vogel kokhalst
donker voedsel in een gele,
wijde bek.
Ik zet de lege glazen
op een rij.

De avonden vervliegen;
's middags slapen we met de katten
achter de vuren planken
van het achterhuis.

Er is geen huis.
Er is geen tuin.

Er is alleen dit zeer aandoenlijk
voeden van die grote zwarte vogel
terwijl ik hijgend kijk,
hand in mijn broek,

mijn dwaze bek wijd open
terwijl ik, zittend op een tak,
de tafel met de boeken
bloesemend onderschijt.

Juni | De jaren

Plots, bij uitslaande brand,
heb ik de smaak van ijspegels
weer in de mond.

Ik hoor het schuiven van
smeltende sneeuw op de
Japanse glazen van de serre,

en proef de glazen wortel
in mijn bijtende kleine hand.

Hij smaakt naar uren zonder tijd,
herkenbaarheid.
Smeltbare, likbare vluchtigheid.

Inmiddels slaan de vlammen hoog,
de glazen en de monden droog.

Water, dat door de hitte in
de ogen welt, verliest zijn smaak
voor later.