[Het viel eens hemels douwe]
Het viel eens hemels douwe
Voor mijns liefs vensterkyn.
Ic en weet geen schoonder vrouwe,
Si hout myn herte bevangen,
Twelck is so seer doorwont.
Mocht ic haer troost ontfangen,
So waer ic gansch ghesont.
Die winter is verganghen,
Ic sie die looverkens hangen,
Die bloemen spruyten int cruyt.
Daer ist genoechlyc zijn,
Daer singhet die nachtegale
Ende so menich voghelkyn.
Ic wil den mey gaan houwen
Voor myns liefs vensterkyn
Ende scencken myn lief trouwe,
Ende segghen: ‘Lief wilt comen
Voor u cleyn vensterken staen,
Ontfaet den mey met bloemen,
Hij is so schoone ghedaen.
(Tekst in: Marnix Gijsen, Breviarium der Vlaamse Lyriek, Antwerpen, 4/1960: p. 82)