Nieu Aemstelredams Liedboek



[Folio 129]
Op de wijse, V liefde quelt my tot inder doot. MEt Cupidos strael ben ick gewondt Gequest soo zijn mijn hert en sinnen Crijch ick geen troost van v lief t'deser stont So sal mijn hert van binnen Veel druck ende pijn ghewinnen. Alle vreucht en gheneucht heel van my vliet Als ick van v absent moet leven, Maer v presentie verlost my van verdriet En bevrijt my van sneven Dus wilt v by my begheven. Suchten en claghen sal van my vlien, Bevrijt soo sal ick zijn van trueren, Soo ghy my liefken ruste gaet bien, End' my troost laet ghebueren, Soo vergaen al mijn dolueren. Hartelijck soud' ick zijn verblijdt, Als ick v liefken creech te loone, Alle qua clappers haet ende nijdt, Soud' ick achten niet een boone, Ghepaert zijnde by v schoone. Bewijst schoon lief v vrouwelijck hart, En wilt doch mede lijdend' wesen, Aensiet wt liefden mijn druck en smart, Ghy alleen reyn bloem ghepresen Condt my daer van gheheel ghenesen. Gheeft doch gheen acht t'is mijn begheer Wat qua clappers van my verbreyen, Die soecken te rooven mijn eer, En door haer fenijn te saeyen Twist en strijt tusschen ons beyen. Laet my doch lief tot deser tijt Een troostelijck woort van v verwerven, Verlicht v dienaer zijn smert die hy lijdt Eer hy die doodt gaet erven, En door v liefd' moet bederven. Princes ten soud verstaet wel mijn Hoep' ick niet zijn, tot uwer schaden, dat ghy ginct keeren t'mywaerts v aenschijn, Dus liefken laet v raden, En ontfangt v lief wt ghenaden.