Maatstaf. Jaargang 30

[p. 45]

Rob Schouten Gedichten

De unie van Hilversum

à la Fabels met kleurkrijt van S. Vestdijk

De edelen, na sluipschutters en lange strijd,
verenigden zich op de heide in een pact,
de harnassen ver afgezakt, de schilden kwijt,
de krijgslisten door zweet en bloedvlek uitgevlakt.
Om het moment meer dan de toekomst zetten zij
hun hanepoten. Plechtig en onwennig viel
een stilte in die zij niet kenden van nabij.
Ze schaamden zich en keerden naar het spinnewiel.
Weer ging het mis, maar dit verleden was er toch
en sterkte hen toen ze weer streden. De natuur
bevredigde een tweede keer hun zelfbedrog
en stortte hen daarna opnieuw in avontuur.
Toen was de chroniqueur zo oud en wijs geworden
dat hij ontslag vroeg en toetreding tot een orde.

[p. 46]

Toekomstplannen

Aan de herinnering, daar zaten wij
met man en macht. We stelden ons als onderwerpen aan,
tijdrovende verzinsels zonder na te denken.
De tijd die we genoten waren we te gast
bij wazige maar alomaanwezige tirannen
die werken aan ons opdroegen, leven en dood
en na afloop emmersvol vrijwillige vrouwen
over ons uitgoten op onontvouwde toekomstplannen.

Ik dacht al aan mijzelf en het geprevel
om mij heen, waarop ik eens misschien terug kon zien
na een voorspoedig leven met mijn hersenspinsels
en ‘dixit’ zeggen tegen alle zielsverwanten
die kwamen om hun medeleven voor mij uit te stallen
met wie ik niet geweest was maar geestdriftig bij zou vallen.

[p. 47]

Eine kleine nachtmusik

Zoele nacht, de ramen open, strijkmuziek,
de lakens paradijselijk opzijgeschoven,
peins ik en kan niet slapen van de machten boven.
Dan maar geen nachtrust, dan maar eindeloos gekriek
van licht en werkloos in de schepper gaan geloven
met zijn heelal van niets om sloom in gaar te stoven.

Hoelang duurt deze eeuw in godsnaam al! Ik hoor
de nachtmuziek langzaam aanzwellen in mijn oor...
O nee, dát niet! Daar is mijn bloedsomloop niet voor!
Woest spring ik op en maai geweldig om mij heen.
De strijkers sterven één voor één. Dan maar alleen...

Facile princeps

Ik breek een opgeopend dagje aan
en onderscheid daarin mijzelf, hard bezig
met de produktie van het universum.

Algehele schepping. Vaag, spontaan
geritsel. Ding na ding voorgoed aanwezig.
Ik knijp een oog toe en lijk zeer tevreden.

Nu kan ik weer naar bed - en hoor nog juist
mijn naam die lieflijk langs een wolkje ruist.