Maatstaf. Jaargang 30

[p. 17]

Eva Gerlach Drie gedichten

7:00

Een brug. De nacht ligt open als een boek.
Brandende schepen drijven rechts en links.
Hoog op de ‘Immortalis’ staat mijn vader
achter het stuur, zijn zwaard snijdt door het water,
zijn ijzeren schip dat aan twee zijden blinkt;
hij wuift naar mij met zijn rode zakdoek.

Ik roep zijn naam en in mijn oren klinkt
het eerste nieuws. O God, de dag begint.

[p. 18]

Brief

Herinnering aan blauw, onscherp; een plek
van troost, die open bleef. Wat had het brave
kiemen rondom in petto dan gebrek
aan blauw en hommels? Leegte bracht ons tot graven.

Larven spartelden. Wortels vonden wij niet.
Poppen, rood op mijn hand, beefden: teruggelegd.
Waar nu weer heen om verwachting? O Bombus, weg-
gedoken in kelken, het neuriën dat je verried.

[p. 19]

Seizoen

Mijn vader die de dood niet lustte, laat
zijn handen die een meetlat op mij braken
met andere vingers hier het groen aanraken
van kiemblad onder een slaapmuts van zaad.

Maak zijn hart licht, laat hem het voorspelbare
ontroerd begroeten en voor wind bewaren,
de vruchten tot verrotting gadeslaan.

Hij heeft genoeg tegen zijn zin gedaan.