Maatstaf. Jaargang 30

[p. 14]

J. Eijkelboom Vier vertalingen naar Philip Larkin

Een arundel-graftombe

Zij aan zij, met bijna uitgewist gelaat,
liggen de graaf en de gravin in steen.
Hun passende gewaden wijzen heen
naar harnas, stijf geplooide rokken,
en als absurd bewijs van staat -
aan 't voeteneind de kleine honden.

Die eenvoud van het pre-barokke
boeit nauwelijks, totdat de blik
zijn linkerhandschoen ziet, gevat
in d'andre vuist, en men dan merkt dat
hij met blote hand, haast schokkend
van tederheid, haar hand omvat.

Zij dachten niet zo lang te blijven liggen.
De beeltenis van zulk een trouw was slechts
een kleinigheid, voor vrienden weggelegd.
In opdracht kwam dit lief gebaar tot stand
om in 't voorbijgaan toe te lichten
de namen, in 'Latijn, aan de onderkant.

[p. 15]

 

Zij hadden niet vermoed hoe vroeg al

 

in hun stilstaand, liggend reisverhaal

 

de lucht, geruisloos en verschraald,

 

de oude pachters zou verdrijven,

 

hoe snel in later ogen lezen vervalt

 

tot kijken. Onplooibaar blijven

 

 

 

zij bijeen, door lengte en door breedte

 

van de tijd. Sneeuw viel er jaartalloos. Licht

 

drong zich 's zomers door het raam. Een dicht

 

gewemel van vogelkreten viel op dezelfde

 

grond, met beendren volgestopt. Er schreden

 

over het pad eindeloos andre mensen,

 

 

 

verslijten wat hun eigen is.

 

Nu, hulpeloos in de holte van

 

een ridderloze tijd, een trog van

 

rook in laaghangende flarden

 

boven hun brok geschiedenis,

 

kan slechts een houding nog volharden:

 

 

 

de tijd heeft hen teruggebracht tot

 

een onwaarheid. De stenen trouw,

 

nauwlijks gemeend, is omgebouwd

 

tot laatst blazoen en heeft

 

bijna-instinct haast waargemaakt:

 

't is liefde wat ons overleeft.

[p. 16]

Laat dit het gedicht zijn

Ze naaien je op, je pa en moe,

al willen ze daar niet zo heen.

Ze stoppen je hun fouten toe,

doen er wat bij, voor jou alleen.

Maar zelf zijn ze ook opgenaaid

door dwazen met antieke hoeden.

Streng hebben die hun kroost gepaaid

of waren onderling aan 't woeden.

De mens geeft zijn ellende door,

een modderbank die langzaam stijgt.

Ga er zo gauw je kunt vandoor,

zorg dat je zelf geen kindren krijgt.

[p. 17]

De bomen

De bomen komen in het blad
als iets dat bijna wordt gezegd;
de knop ontspant zich en dijt uit,
hun groen is toch een soort van smart.

Komt het omdat zij weer gaan leven
en wij vergaan? Nee, want zij sterven
ook, hun truc is steeds hetzelfde,
wordt in een jaarring bijgeschreven.

Toch is 't hun kroon die rustloos zwiept
in volle dichtheid iedre mei.
Voorbij is 't jaar, zo zeggen zij,
begin opnieuw, opnieuw, opnieuw.

[p. 18]

Water

Als ik erbij geroepen werd
om een religie op te zetten
zou ik daar water voor gebruiken.

Om bij de kerk te komen
zou men door water moeten waden
naar droge, nieuwe kleren.

Mijn liturgie zou beelden
van onderdompeling bevatten,
een woest en vroom doordrenken,

en ik zou in het oosten
een glaasje water heffen
waar licht uit alle hoeken
tesaam zou komen, eindeloos.