Maatstaf. Jaargang 30

[p. 28]

Ad Zuiderent Terugreis naar het begin van de dag

Kom uit mijn tent en zie de ochtend
in de plooien komen. De Lubéron,
nog zwart van uren eeuwenlange nacht,
wordt graag opnieuw bedacht met helderheid.

Traag snoerde zich een eindeloos plissé
de bergrug aan, kreeg er de vorm van licht.
Wij keken naar dit ritueel van onverplicht
bewegen en onze handen deden er vanzelf aan mee.

Om deze wikkels in de dag zich te zien schikken
zijn wij hierheen gereisd. Links straalt de rode gesp
van Rousillon. Dit vergezicht, dit sluitstuk
van de aarde langs een vruchtbaar dal, je kent het al.

Wij aten, dronken, lazen, brachten uit de tent
een shuttle in de ruimte van de dag.
Met dat de wind stil lag, trilde de noordkant
van de Lubéron: hitte brak door de zon.

Gerucht van krekels begeleidt het weer.
Ik ga terug hierna. En jij gaat mee.
Het vluchtgebied voor ketter en wild zwijn
verbergt zich al te snel in een gordijn van avondrood.

Maar wat de dag ons aanwoei, bleef ons bij.
De wikkels kunnen los. Vannacht een nieuwe eeuw
en nooit meer kilte. Licht ding, ik ga nu
onder zeil. Beweeg mij door de stilte.