Maatstaf. Jaargang 30

[p. 76]

Albert Helman Gedichten

Instrumentarium

Wie zal de crwth bespelen,
dit heimelijk instrument
waarvan de ware minnaar
alleen de wijzen kent?

Wie zal de crwth bespelen
met vederlichte boog?
Wie kan zijn snaren strelen
alsof ze een bries bewoog?

Wie zal de crwth bespelen,
tenzij de vedelaar
wiens spel ik kan bekwelen
met liederen hoog en klaar?

Tenzij mijn goede liefste
die mij verstillen doet,
kan niemand hem bespelen,
mijn onbespeelde crwth.

[p. 77]

2.

 

Tussen de knieën bedekt door het grijze habijt

 

houdt zij haar nonnenvedel gevangen, -

 

kleine zacht-zingende obelisk van geloof

 

in nooit meer vervulbaar verlangen, -

 

of wellicht triomfteken van haar vergeefse strijd?

 

 

 

Zij speelt een vijftonige melodie, primitief,

 

maar het phrygische slot dat geen vraag

 

noch antwoord behelst slechts verrassing

 

doorspoeld met gelaten afwachten-maar,

 

stijgt langs het celraam omhoog naar de minnaar:

 

 

 

een god die armzalig gekruisigd daar hangt,

 

onsterflijke altijd-door stervende. Zoals ook zij.

 

Want tussen haar welbedekte knieën geklemd

 

streelt zij de vedel en onder het nonnenkleed

 

leeft nog haar naakte meisjeslijf.