Maatstaf. Jaargang 30

[p. 41]

J.B. Charles Zes gedichten

Turner Court

Ik loop over Turner Court.
Opeens rechts achter mij klinkt
het geluid van een hollende vrouw.

Ik kijk niet om, ik verwerk het.
Zo hard als een dame des ochtends
al over een pleintje kan rennen!

Zij is wat gezet, dat hoor ik
in de klipklep van het van verre
duur klinkende schoeisel wel.

Ik stel vast: niet die moderne
klompschoenen; zij is dus wat ouder
en niet direkt vederlicht.

Nou opgelet: haar gewicht ligt
voornamelijk boven de gordel.
Als men van een gordel kan spreken.

Het boezemtiepe. Hoe oud?
Een effen jurk neem ik aan. Paars? Een wollen?
Ik blijf staan, zij staakte het hollen.

[p. 42]

 

Kijken is nu verantwoord.

 

Voordat het portier dichtslaat

 

en de auto die ik niet had gehoord

 

 

 

gaat rijden, sluit zij inderdaad

 

nog de tip van een lichtpaars

 

jurkje naar binnen.

 

 

 

Met een zekerder stap

 

zet ik mijn wandeling voort.

 

Vandaag weer voldoende gehoord.

[p. 43]

Goede raad aan een bedroefde

Nee, van de brug afspringen
is net iets te dramaties.
Het geeft zo'n deining voor de vissen.
Je kiest een kalme dag en stapt dan statig
als wandelaar zo van de kant in 't water.

Als het goed diep is, draai je je om. Het lopen
op het scheidingsvlak van onderen naar boven
is lichter dan op 't water treden
van boven naar beneden.

Ja, stil maar, dat kon Jezus, maar voor wezens
als jij is dat veel te geleerd.
Nu wandel je een paar minuten omgekeerd,
zeg, tot de overkant, dat weiland,
maar stoot je hoofd niet aan de vieze bodem.

Dan, zul je zien, staat daar je Heiland
met beide armen uitgespreid
die je snel naar de hemel leidt.
Daar kun je, zegt men, je verdriet wel kwijt.

[p. 44]

Le chapeau de paille

Voor Jan Wolkers

Een roze jonge vrouw.
De wijde blonde hoed
die zij zorgvuldig naast zich legt.
In het gras met zo tedere groenen
dat men het bijna óók
roze zou noemen.

Wij weten nu echter wel dat
het groen moet geweest zijn dit gras
maar of de impressionist
van dat kleine tableau het ook wist
staat volgens mij nog niet vast.
Monet, Manet, wie was 't?

In elk geval: weergaloos teder stond
dat gras tegen het roze op
van dat gezichtje en het blond
van deze grote strooien hoed.

Nu heb ik nog niet eens gesproken
van die wijde witte jurk met stroken
die naar mijn mening nog uit moet.

[p. 45]

Pinkstergras

Met de hakken over de sloot belanden
in de grazige weide
van de gezusters koe.

Zij sturen een roodbonte tante
om mij te zeggen hoe verkeerd ik doe.
Maar tante weet niet zeker hoe.
Zij draait zich snuivend dwars
en zet het langzaam op een lopen.

Hoe zij dit straks moet verkopen
aan de gezusters dat zijn niet mijn zorgen
nu ik op deze schone zondagmorgen
zal stappen in het pinkstergras.

[p. 46]

Het landschap van een ander

voor Koos Schuur

Ik droomde dat ik stond
in het landschap van een ander.
Het licht tekende onbekende plekken
langs het gebladerte en op de grond.
En toen ik op de grintweg kwam toen knarste
het grint anders dan mij
vertrouwd onder de voet is.

Ik was daar niet zo blij.
Ik dacht: wat moet ik?
Toen ik goddank een telefoon vond
en het nummer draaide dat ik wist
antwoordde een kinderstem in 't frans.
Ik had geen enkel frans woord bij de hand
zodat ik maar weer ophing.

[p. 47]

Hoe lang zullen zij vrienden blijven

Vrienden komen. Heb ik nog
van die goede tee?
Ja die zullen ze herkennen.
Eten in Noordwijk, aan de zee.
Of, kan ik dat nu niet betalen?
Nou dan maar niet. Nog even wachten.
Die Saint Emilion, die hoge,
die heb ik niet voor niets bewaard.

Ze komen niet meer ben ik bang.
't Is al zo laat.
Was het dan niet vandaag
misschien? Hoe lang
denk je zullen zij vrienden blijven?