Maatstaf. Jaargang 30

[p. 17]

Rob Schouten Gedichten

Op de reede van Bantam

Voor anker liggend in mijn wingewest.
Laat maar een Compagnie van Verre landen;
waar veel is kan best worden uitgemest
en zelfbestuur glijdt dromerig uit handen.

Omstuwd door prauwen de mavritivs
met straks wat gepalaver op het strand.
De rekenmeester zet ergens een plus
en neigt ter kimme met zijn rechterhand.

Nooit was ik er. Niets had ik in te lijven
- het verst van ons waren allang de Wadden -
maar wie er niet bij was mocht wat nablijven,
omdat we taal en rekenen nog hadden.

[p. 18]

Huiswaarts

Een invloed overstroomt mijn lage landen
en ik verzink zonder een vlaag verwantschap
in het onder mij ressorterend landschap.
Ich grolle nicht. Ich bin der Welt abhanden.
Wel zie ik hoe de lucht een tussenstand
met mauve aandacht almaar doorgeeft, snap
mijn snelheid ook, omdat ik op iets trap,
maar oren heb ik naar de binnenkant.

Met averechts en afnemend geklaag
rij ik zwijgzaam een stad in en vertraag.
Iets nieuws stelt me nu af, onmuzikaal.
Een neusklank mompelt menens het journaal.
Hoe zal ik toegaan in het komend uur?
Steeds buigt de stemming, stemming de natuur.

Verregend dagje

Ik zet me tot een park hier in de buurt
en hang verveeld wat tussen schepsels rond.
Niets dat mij zo doeltreffend voortborduurt
op wat ik van begin af aan al vond.
Het miezert zachtjes. Weer niet voor een ark.
Ik mest een duif en slacht hem met een hark.