Lust en Gratie. Jaargang 11

[p. 32]

Barber van de Pol

Die dagen

Jij kon niet delen in die dagen.
Je mond was vol met praat.
Er leek belangrijk veel op til
en verder was,
ik weet niet wat er verder was.
Het kalme vuur van Haydn als je speelde,
het leven in mijn lichaam als je streelde,
zoals je soms je meester was.

Maar meestal klaagde je.
Het waren vele kwalen
en vooral de anderen
die hebben het gedaan voor
jou een eiland wereld
draaiend om de as.

Wat wist je goed wie lang
geleden zaten in 2b
en Betsy van den Berg, de dienstmeid,
en precies nog waar ze woonde.
De eerste man ja op de maan,
je vader die geen vrienden had.
Mij zag je niet.

[p. 33]

 

Door dat kordon van toen

 

zocht ik met jou het heden

 

totdat ik zag dat je gestorven was,

 

verloren voor het leven,

 

en ik voor gek hing in een web

 

van zelfverzonnen beelden.

 

 

 

Je weet niet wat er is verzaakt.

 

Je weet het niet.

[p. 34]

Zomer

Ik wou dat het zomer was
en we liepen door de weiden
al gaf je na een half uur op
en klaagde je
dat het zo zomer was.

Ik wou dat het zomer was
en we reden over heuvels en dalen
in Frankrijk
al was je kwaad op iedereen
en deed je rusteloos.

Ik wou dat het zomer was
en jij gaf mij mijn sap,
mij, half in slaap nog,
wolk van weelde.

Ik wou dat het zomer was
en ik nog niet had gezegd,
dat ik de kracht,
dat ik de liefde had gehad
nog niet te zeggen
dat ik niet van je houd.

[p. 35]

Gaudeamus

Twee turven op de trap
ziet zij wat daar is alles.
Een tree omhooggegaan
bekijkt zij wat is meegekomen.
Alles is zoals het is.
Als zij niet ziet dan is het niet.

Zo zou het altijd zijn.
Zelfstandig in de ruimte leeft
wat van mij was voort,
de blikken afgewend,
het tempo onbekend.
Onvast in onze rollen spelen wij
de dag met droge ogen.

Er was er een op school die pest.
Omdat mijn haren krullen.
Nee dat is het niet.
Zij denkt gedachten, schudt
zich blanco hoofd,
zet kronkelzinnen op een rij.
Zij zal de wereld kennen.

[p. 36]

4.

Er is het uur waarop de wind gaat waaien.

 

Zij van het schoolfeest vreemd bedacht

 

dat zij niet weet wat of ze doet vannacht.

 

Het is ‘naar bed’. Er valt te paaien.

 

Zo in de kleren nog ontspant haar vel.

 

De nek vol bundelend verzet

 

noodt tot verboden blikken

 

snel geworpen. Onze tijd gaat om.

 

 

5.

De zelf ontdekte goden bleken al

 

door Jan en Alleman vereerd,

 

te bleek gestolde helden.

 

In haar laait onrust, twijfel if

 

zij is gesteld op J.S. Bach

 

en het gestemd klavier. Daar

 

zijn de dagen mee vergaan.

 

De vrees dat vele sterken

 

vergeefs de moed verzochten.

 

Zij zal de maat vergeten,

 

niet door een daagse neus bekocht.

 

 

 

Denk kind in metaforen om te weten.

 

Laten we huiswerk maken, 't Is gewrocht

 

het best.

 

 

[p. 37]

6.

Volwassen hoort zij zeker tot de groten.

 

Nog groter dan zij is is wat zij wil.

 

Zij schudt een hand af, kijkt

 

ontkennend bij het woord cultuur,

 

kan slecht de eisende natuur vergeten.

 

Zij maakt zichzelf. 't Is om haar stil.

 

Pas als haar voorhoofd jokt

 

wil zij niet meer op schoot.

 

 

7.

Een dochter van de Rijn te zijn.

 

Zij is het zoals ik.

 

Nu rent zij snel het gras voorbij

 

dat 's winters schaatsers draagt,

 

het water lokaas zonder streken.

 

Een vreemdeling verdrinkt hier

 

in de kolken van het niets.

 

Zij op de kribbe leidt haar leven

 

tot op het etensuur de moeder roept.