Lust en Gratie. Jaargang 11

[p. 28]

Monique ter Berg

vertrek

ik heb het huis geveegd
het zand verzameld
bij de deur naar buiten
ik loop de kamers door
om sporen van verblijf
te achterhalen een glas
een half woord of haren
te weten dat ik er was

ik breng de kamers terug
tot stenen binnenplaatsen
die het licht ommuren
en zich niet aan mij
gelegen laten liggen
ik trek de luiken dicht
sluit de ramen en vind
op de tast de deur
ik veeg het zand
naar buiten

[p. 29]

bepakking

ik ben gegaan
haar schaduw in mijn hand
het minste meegenomen
een veldfles en een kaart
van het gebied met hoogte-
lijnen, ritsige rivieren
een stenen kruis voor de zoon
die altijd achttien blijft
langzaam laat ik haar
achter

verzin mij de gevaren
van het landschap
het zicht van anderen
de hulzen leeg op het pad
het loden gezoem
van de dieren
heuvels versteend
in doodsnood
de blik van de ander

[p. 30]

passagiers

ze rijdt graag achteruit de laatste jaren
geef haar het zicht op een trekvaart
met wat populieren en stramme man
op zijn fiets om aan voorbij te gaan
een dood schaap in een oliedrum
geef haar de krant of die van gisteren
een woord om rond te laten zingen
en zelfs een sinaasappel voor onderweg
pikkerige vingers is niet tegen
tegenwoordig

naast haar een grote zware vrouw
opeengepakt in mantels tassen veren
een gouden klokje in haar vlees gekerfd
ze kijkt naar buiten mijdt het uitzicht
het blikveld van inzittenden passanten
uit lijfsbehoud het leven ooit verloren

geef haar niets jaag haar geen schrik aan
laat haar niet weten dat zij er is
zij gaat waar haar handtas gaat

[p. 31]

wachtruimte

ze is zichzelf voorgegaan
ze was er eerder ze kent
de gangen de windstilte
tussen de oranje stoelen
en het glanzende zeil
dat generaties meegaat

een leesmap van vorig jaar
geschikt om de tijd te doden
een krant is hier te daags
ligt morgen bij het oud papier
ontkent het ongeschreven
recht dat binnen deze muren
het leven levenslang is
wijzigingen voorbehouden