Een hantboecxken inhoudende den heelen Psalter des H. propheete Dauid

Psalm. CXXX. De profundis clamaui ad te.

Is een gebedt, om vergiffenisse der sonden, ende der conciencien troost te hebben.

Op de wijse vanden eersten Psalm. Oft op den naeuolgenden thoon.

[fol. 171v]

 

 

Wt den diepen noodt roep ick tot dy,

 

Heer Godt verhoort mijn roepen:

 

U gnadighe ooren, die keert tot my,

 

Om mijn ghebedt, doet die open:

 

Want ist dat ghy eens wilt sien aen,

 

Wat sond, en onrecht is ghedaen,

 

Wie can dan Heer voor u blijuen.

 

 

 

By u en geldt niet dan gnad en gunst,

 

De sonden te vergheuen:

 

Om niet, is allen ons doen, en kunst,

 

Oock in het beste leuen,

 

Voor u hem niemandt beroemen en can,

 

Dies moet u vreesen alleman,

 

En op u ghenade leuen.

 

 

[fol. 172r]

 

Daerom op Godt wil hopen ick,

 

Op mijn verdiensten niet bouwen,

 

Op hem mijn hert verlaet vastlick,

 

Sijne goetheyt willedt betrouwen:

 

Die my toeseyt zijn weerdich woort,

 

Datz mijnen troost, en toeuerlaet voort,

 

Dien wil ick altijdts verbeyden. ..

 

 

 

Al duerdent schoon tot inde nacht,

 

En wedrom tot aenden morghen,

 

Noch en sal mijn hert aen Godts macht,

 

Niet wanhoepen, noch oock sorghen,

 

Alsoe doe Israel, van rechten aert,

 

Die wt den Gheest herboren waert,

 

En synen Godt verbeyde.

 

 

 

Al syn by ons veel sonden quaet,

 

Op Godt is noch veel meer gnade,

 

Sijn handt om helpen, heeft tijdt, noch maet,

 

Hoe groot oock sy de schade,

 

Hy is alleen den Herder goet,

 

Die Israel verlossen moet,

 

Wt synen sonden alle.

 

 

 

Eer sy den Vader, en den Son. etcetera. 1.