Een hantboecxken inhoudende den heelen Psalter des H. propheete Dauid

Psalm. LXXV. Confitebimur tibi Deus, confitebimur.

Is eene vertroostinghe, dat Godt de ghene (die so seker op hun seluen staen) besoeckt, ende dat hy die herter wilt castijden, dan syne Christenen, want sy moeten het restken wtdrincken ende int lijden blijuen, maer de vrome die sullen verlost worden.

Op de wijse. Es ist das Heil uns kommen her.

WY dancken u Heer, die zijt so goet,
En vercondghen u wonderlijckheden:
Wy dancken u oock met blijden moet,
In alle plaetsen en Steden:
U wraeck is nae, en u crachtighe handt,

[fol. 106v]

 

Die sal Rechter zijn in alle landt,

 

Dies moet het al voor u verschricken.

 

 

 

Den vromen bewaert ghy in onnooselheyt,

 

En ghy sultse wel onderhouwen:

 

Datz in de hoep, liefd, patienticheyt,

 

Noch in tgheloof en vercouwen:

 

Maer de Godloos gaet nae synen sin,

 

In een valsche leer, daer blijft hy oock in,

 

En in donghelooue steken.

 

 

 

Ick sprack tot die so poechten fyn,

 

Met hun valsche leere, en leuen:

 

Die hun so seer beroemende syn,

 

Tot hoouaerdij hun hadden begheuen:

 

En snorckt, noch en poecht niet op u macht,

 

U dominatij niet te hooch en acht,

 

Teghen Godt wilt u niet so groots stellen.

 

 

 

Spreeckt niet tegen God met moede groot,

 

Onse sake aen gheender syden:

 

En heeft perijckel, noch eenighen noodt,

 

Noch nu, noch tot eenighen tijden:

 

Wy hebben maeschap, gunst, ghelt, macht,

 

Verstandt, wijsheyt, konsten, en cracht,

 

Niemandt sal ons ter neer vellen.

 

 

 

Want Godt sal seluer den Rechter zijn,

 

Den hoochmoyghen, en opgheblasen,

 

Hun hoouaerdij can hy indrijuen fijn,

 

En vernedren alsulcke dwasen:

 

Hy stoot ter neder al wat hooch is,

[fol. 107r]

 

Maer dArmen verheft hy hooch ghewis,

 

Om ter grooter eeren te brenghen.

 

 

 

Wt sijnen croes schenckt hy alleman,

 

Dien dronck en can niemandt mijden:

 

Nae Godts beliefte so moeten dan,

 

De vromen altijts lijden:

 

Maer op dlest moeten die Godloosen noch,

 

Het steertken wtdrincken: eylasen, och,

 

Voor den Adieu by hun dat schencket.

 

 

 

Drom wil ick beroemen talder tijdt,

 

Jacobs Godt, en hem seer prijsen:

 

Die sGodloosen cracht breeckt seer subijdt,

 

En trasen der Tirannen onwijse:

 

Op dat de vroom op deerd alhier,

 

Sijn wraeck sie, aenden Godloosen fier,

 

En zijn leedt sie ghewroken.