Een hantboecxken inhoudende den heelen Psalter des H. propheete Dauid


Psalm. LXIIII. Exaudi Deus orationem meam. Is een ghebedt teghen de vyanden, vande Christlijcke Kercke, datse Godt doch te niete wille doen.
Op de wijse. Nun freucht euch lieben.
[Folio 90r]
AEnhoort Heer mijn stem, en gheclach, Ende bewaert doch mijn leuen, Vande vrees: en van svyands aenslach, Verbercht my in alle weghen, Vande vergadring der boosen, Verlost my vanden Godloosen, Die niet dan quaet en bedrijuen. Sy scherpen hun Tong gelijck een sweert, Met hare pijlen sy schieten, Een bittre saeck hun hert begheert, Datz: den vromen brenghen te niete, Want sy schieten al heymelijck, Den vromen onuersienelijck, Voor God sy hun niet en vreesen. Een arch stuck dat grijpen sy aen, Daer mede dat sy my bespien: Hun stricken verberghen sy op mijn baen, Segghende: wie salt het doch sien? Sy pracktiseren alle ghelijck, Valscheyt onder hun heymelijck, En houden sulcks int herte. Maer Godt die schietse soo haestelijck, Datz al ras gaen sullen te niet: Hun eyghen Tongh salse vellen al glijck, En begheckt worden van diese aensiet, Alle menschen die sullen oock segghen dan: Siet? dit heeft Godt de Heer ghedaen, En mercken dat het zijn werck is.
[Folio 90v]
De Rechtuaerdghe hem in Godt verblijdt, Op hem staet zijn betrouwen: En alle die oprechtelijck, Van herten hem aenschouwen, Die beroemen hun al in onsen Godt, Hy wilt oock helpen wt allen noodt, Den ghenen die hem aenroepen. Eer sy den Vader, en den Son. etcetera. 1.