Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

[p. 119]

Die bespot wort, isser somtijts oorsaeck af.

EEn Franse vierkante Iuffrou, ontmoeten op den grooten wegh van Chastillion op de Seine een jongen Lackay, die sy kende, en seyde: Wel goede Knaep Pieter, van waer komt ghy? Van Parijs. Wat fraey nieus brengt gy ons van daer? Niet dan goets. Maer welcke toch? weet gyse? 't Zijn dese Iuffrouw, dat van nu voortaen yder Iuffrou die een kleyne Mont heeft, twee Mans sal mogen Trouwen. De Iuffrouw, die te vooren wat vrypostich had gesproken, voeghden haer Mont nauwer, en met een modester stem, seyde: Wat Pieter gy geckt ick en geloof het niet: Maer wat sal men met die een groote Mondt heeft, doen? Die sal men sey Pieter, drie Mans geven: Waer op sy haer Mondt weder den vryen toom gevende, oorsaeck gaf aen andere die daer op letten, ter degen te doen lacchen.

Seker Iongen quam te Chastillion een Vrou tegen, die geweldigh van Tant-pijn klaeghden, seyde: Iuffrou wilt gy my gelooven, ick sal u van de Pijn verlossen. De Iuffrouw seyde: Och ja. Den Jongen leydt haer op 't midden van de straet, en doet daer een Schabelle brengen, waer op hy de Iuffrou laet klimmen, in 'tgesicht van meenigte Menschen, die verlanghen wat hier af worden sou: Eyndelijck hy liep driemael om de Scha-

[p. 120]

belle, en prevelden by sijn selfs, als of hy de Tant-pijn beswoer: Daer na seyde hy, spreeckt my overluyt na, so sal de Tant in mijn Hant vallen: Dit dede sy tot driemael, ten lestemael een open siende, liep weg, en riep: Doet'er u gevoeg op, en warmt u. Hier mede begost 't Volck te lacchen, en de Juffrou sich alsoo over eynd bespot siende, meenden hem na te loopen en te beloonen, maer hy toonde aen sijn hielen kloecker Lichtmis te zijn, als sy.