Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

De deucht het schoonste Beelt, wort echter luttel bemindt.

DEn Ouden Pittacus gevraegt, wat op den tegenwoordigen tijt het beste was: Antwoorde: Wel te doen. Als willende segghen, dat als men altoos op den presenten tijt wel dede, men noyt soude sondigen, dit was, ja het alderheylighste leven. Anthisthenis seyde, de deught oft het wel-doen is een werckinghe, die juyst in geen vele woorden en bestaet, of die tot leeren een Schoole ofte ettelijcke Discipulen vereyscht: Want om de aengebooren aentreckelijckheydt der Menschen valt het niet alleen Juristen en Medicijnen beswaerlijck de deught te practiseren, maer selfs de Theologanten, wiens plicht het toch is om andere daer toe te

[p. 113]

vermanen, komen seer selden totte volmaeckte observantie van dien: Horatius ghehoort hebbende dat men een Pleyter, smeer-mondt ofte schoon-spreecker deughdigh noemde, seyde in zijnen tijdt:

Ut Lucum igna, virtutem verba putas,

Staurobatus Koningh der Indianen, door een Brief van Semiranus gedreyght, en dat met seer scherpe positiven, dat indien hy hem kreegh, hy hem soo, en soo wreedelijck soude handelen; ja selfs aen een Kruys doen vast Nagelen: Lachte Staurobatus daer om, en seyde: Men moet met geen dreygende woorden, maer met krachtige Wercken en deught malkander overwinnen. Alexander vraegde eens aen seker Hof-vriendt: Wat meynt gy, wie is stercker de Doodt of het Leven? Hy daer op vaerdigh, seyde, Heer Koning: Het Leven; want die onderhoudt duysenden Ellendigen in Ellende, maer de Doodt verlost haer van alle verdriet.