Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Gelijck om gelijcke.

SCipio Nasica tot Ennius den Poët komende, seyde de Dienst-maegt in de Deur staende, dat Ennius niet tuys was. Nasica nochtans geloofden dat hy tuys was, maer dat de Meyt so te seggen bevolen was: En alsoo sich bedenckende, gingh wech. Weynigh daghen daer na komt Ennius aen de Deur van Nasica kloppen, vragende oft hy tuys was: Wel seyde Nasica, siet gy en hoort gy, ja kent gy my, en vraegt gy

[p. 157]

oft ick tuys ben? Daer op Nasicus hem toevoegde: Jndien gy niet on-redelijck sijt, weet dat ick, als ick na u vraegde ick u Meyt gelooft heb, en ghy en gelooft my niet in diergelijcke geval.