Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Zijn selfs beschaemt te kijven, doet de mont houden.

SYn Hoogheyt Prins Fredrick Hendrick van Nassou, lach in zijn jeugt binnen Leyden ter Schoole: 'tGebeurde dat hy op Rapenburgh, (doen noch onbestraet) met eenighe ander Jongelingen Kolfden, doch zijn Bal geraeckten in 'twater: Dies springt de Prins strackx in een Schuytje dat daer aen de Wal aen een Paeltje met een tou vast lach: Hy maeckt het los, en

[p. 9]

zijn Kolf tot een stock gebruyckende, duwde af, en kreegh so zijn Bal. Dus midden op 'twater zijnde, komt een Out Wijf uуt seker Poortje loopen, (een Verruwster) die dit Schuytje toequam, en 'tzelve also los ghebonden en midden in 't water siende, begost (sonder datse wist wie daer in was) vreesselijck te kijven, sette haer handen in de zijde, en wees met vuysten hoe zy hem af-kleunen sou, als hy te lande quam: Prins Fredrick, (gelijck hy altoos heeft getoont, van wonderlijcke goeden aerdt te zijn) sprack het Oude Wijf minnelijck toe‚ en feyde: Веste-moer ick salje Schuytje weer vast binden, ick heb'er mijn Bal maer mee gekregen; u Schuytje is geen quaet geschiet. Soo nochtans bleef zy staen rasen, zy soude hem wel hebben: Seecker Burger daer verby komende, en den Prins kennende, quam stil by 'tOude Wijf, en zeyde haer: Vroutje sieje wie ghy voor hebt, 't is de Jonghe Prins die in u Schuytje staet? Van welcke woorden Besje so verschrickte, datse terstondt haer mont toe hielt, binnen haer Poortje liep, de Deur achter haer toe slооt, en in langh daer na niet en dorfde uyt­gaen.