Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

't Is misprijsselijck voor den allergrootste Prins, zijn eygen Rechter te willen zijn.

KEyser Otto Magnus had op sekere Feestdach (daer de Duytsen al te veel afhou-

[p. 10]

den) dit voorval, dat eer hy in de Zael aen Tafel quam, had een jonge Swabise Hertogh, een Ooster-vlade daer afgenomen, waer over des Keysers Marschalck hem met een stock op den kop sloech. Hendrick van Kempten deses geslagen Hertogs Hofmeester door-stack terstont den Marschalck. Hier op komt den Keyser in, en beveelt strackx den Hofmeester het Hooft af te slaen, Kempten valt op zijn knije, en bid om ghena, dewijl het Osterfeest was, ofte datmen daer over soude recht zitten: Maer den Keyser wilde men soude hem dadelijck dooden: Waer over desen soo bijster van zinnen wiert, dat hy als een dol Mensch den Keyser in de Baerdt vloogh, treckt hem veel hayren uyt, smijt hem ter aerden, duwt hem de Gorgel toe, als oft hy hem wilde verworgen: So dat den Keyser hem bad los te willen laten, hy soude hem van alles bevrijden: Kempten laet de Keyser op staen, quam op 'tgherucht oock hulp: En de Raden wilden zijn Majesteyt most dit aen Kempten wreken: Maer den Keyser seyde neen, ick heb hem selfs groot ongelijck gedaen, met recht te weygheren, daer om heeft my God ghestraft, dewijl het Oster mis was, en ick hem geen uyt-stel gelijck hy versocht, en wilde geven.