De Gids. Jaargang 149

Klaus Siegel
De drie gebroeders

In het land Overal en Nergens leefde eens een oude graaf, die daarnevens industriebaron was. Deze oude edele had drie zonen. Twee van hen vervulden hem met vaderlijke trots. Ze lazen Ché, Fanon en Torres, leefden een tijd in een commune en in Hitweek werd hun naam in verband gebracht met Maureen Tuckers baby, die door deze legendarische slagwerkster van The Velvet Underground tijdens haar optredens aan een van zijn beentjes aan het drumstel placht te worden vastgebonden. Daarna verwisselden de oudere zoons Acapulco Gold voor Davidoff, besteleend voor Mercedes en zaterdagmiddags zag men de oude graaf dikwijls met zonen en schoondochters door de P.C. flaneren terwijl ze Engelse wandelwagens met rozige inhoud voor zich uit duwden. Aan de derde zoon echter beleefde de oude edelman weinig plezier. Hij stuurde hem op reis door de oude en nieuwe wereld, maar hij bracht het tot niets. Toen sprak de vader op zekere dag: ‘Luister mijn zoon, het lukt me niet iets deugdelijks van jou te maken, hoe ik het ook probeer. Beproef het nog verder weg. Ik zal je in de leer doen bij een gerenommeerde zakenrelatie en die moet het maar met je proberen.’

De jongen werd naar Korea gestuurd en bleef daar een heel jaar bij de heerser van een overhemdenimperium. Toen het jaar om was, kwam hij weer thuis en zijn vader vroeg: ‘Welnu, mijn zoon, wat heb je zoal geleerd?’ - ‘Vader ik heb geleerd de ochtendthee voor half negen in het hele bijkantoor in Hoeitsjun rond te brengen en verder heb ik me verdiept in de Samgoek-sagi en de Samgoekjoesa en hieruit dertien van de vijfentwintig Hiang'ga's gelezen.’ Aldus luidde zijn antwoord. ‘De hemel beware mij!’, riep zijn vader uit: ‘is dat alles wat je geleerd hebt? Ik zal je naar een vooraanstaande zakenvriend in Doebai sturen.’ De jongen werd op het vliegtuig gezet en bleef een jaar aan de Perzische Golf. Toen hij terugkwam vroeg zijn vader opnieuw: ‘Mijn zoon, wat heb je geleerd?’ Hij antwoordde: ‘Vader ik heb geleerd de Palestijnse gastarbeiders op de boortorens in de gloeiend hete woestijn de hele dag van pepermuntthee te voorzien en 's avonds luisterde ik hoe ze elkaar de sprookjes van Duizend-en-één nacht vertelden. Dat lukte net in het jaar dat u me op reis stuurde, want het zijn er maar iets meer dan driehonderd.’ Nu werd zijn vader woedend en sprak: ‘O, jij mislukkeling, je hebt je kostbare tijd verdaan zonder iets te leren, en je schaamt je niet eens mij onder de ogen te komen! Ik zal je naar een derde bevriende en zeer vermaarde relatie sturen, maar als je ook ditmaal niets leert dan wil ik niet langer je vader zijn!’ De zoon bleef bij de derde business-man, een computerfabrikant in de Silicon-Valley van Japan rond de stad Hitatji, eveneens een heel jaar en toen hij thuiskwam en zijn vader vroeg: ‘Mijn zoon, wat heb je geleerd?’, antwoordde hij: ‘Lieve vader dit jaar heb ik geleerd programmeurs zonder morsen de hele dag van Nippon Cola te voorzien en kent het kaboeki-, djôroerien boenrakoe-theater, dank zij het genereuze jaargeld dat u me meegaf, geen geheimen meer voor mij.’ Toen raakte de vader buiten zichzelf van woede, sprong op, gebood zijn zoon uit zijn ogen te verdwijnen en belde de eigenaar van Men's Club Sade, die voor de escortservice van zijn buitenlandse gasten zorgdroeg en van wie hij wist, dat hij connecties met de onderwereld onderhield. Vervuld van razernij brulde hij in de hoorn dat hij, kost wat kost, van dit hellewicht verlost wilde worden en de volgende ochtend om zes uur het lijk van de galgebrok in de slotgracht rond zijn kasteel geworpen wenste te zien. Het wemelde hierin van de meervallen, want de oude graaf was de

[p. 629]

innovator van deze vissoort, berucht om zijn alles verslindende vraatzucht, die Overal en Nergensland van zijn melkplas zou kunnen verlossen, wanneer de boeren maar van diersoort zouden willen veranderen.

Drie huurmoordenaars spoorden hem op en voerden hem naar een nabij gelegen woud, maar toen ze hem daar in de arena van een openluchttheater wilden doden, konden ze dat niet over hun hart verkrijgen en lieten hem gaan. Onderweg naar huis troffen ze op een zanderig paadje een pas overleden heroïnedode aan en wierpen deze de volgende ochtend precies om zes uur in de slotgracht. De oude graaf zag vol tevredenheid toe hoe de brede van tastsnorren voorziene bekken van de zwarte monsters binnen tien minuten de botten van de nietsnut van alle vlees ontdeden, en sliep daarna onmiddellijk in. Zijn dienaren dorstten hem de volgende dag niet voor de middagstond te wekken. Ondertussen was de jongeling, zo vlug als zijn benen hem konden dragen, naar de stad teruggesneld en had zijn petemoei zijn schreden in de richting van een andere sleep-in geleid dan waarin hij de nacht daarvoor, nadat zijn vader hem de poort gewezen had, geslapen had. Daar hadden de huurmoordenaars hem immers al te gemakkelijk kunnen opsporen. Tot dusver is er van deze petemoei nog geen sprake geweest, maar vanaf het uur van zijn geboorte had hij er een. Wis en waarachtig. Hoe zou het anders te verklaren zijn dat de huurmoordenaars, die het mes al in het koele schijnsel van de maan geheven hielden, dit in een plotselinge opwelling van mededogen weer lieten zakken?

De verstotene legde zich op een schuimplastic-matrasje neer en nadat hij nauwelijks de ogen gesloten had, hoorde hij hoe naast hem drie Koreaanse beroepsmisdadigers het plan beraamden een grote kruidenier te ontvoeren en een losgeld van tien miljoen florijnen te bedingen. Hij slikte, en toen de samenzweerders sliepen sloop hij de sleep-in uit en vertelde op het hoofdbureau van politie wat er de volgende dag stond te gebeuren. Maar de politie vertrouwde hem niet en sloot hem op in een cel, samen met tien andere recentelijk gearresteerden. Toch rekenden ze de Koreanen voor alle zekerheid in en stelden aan de hand van het in beslag genomen wapentuig alras vast dat de verstoten zoon geenszins overdreven had. Voordat ze hem uit het gevang hadden verlost, ving hij tot zijn ontsteltenis op hoe drie gearresteerde Palestijnen een plan bespraken, hoe ze de volgende ochtend, wanneer ze per vliegtuig het land zouden worden uitgezet, op de luchthaven aangekomen, plotsklaps hun, in de reusachtige houten appel van Wim Crouwel in de vertrekhal verborgen uzi's te voorschijn zouden halen om vervolgens bemanning en passagiers van een Iraans vliegtuig te gijzelen. Ook hiervan maakte de jongeling melding en het spreekt vanzelf dat de autoriteiten hem zeer dankbaar waren. Een snelle dienstwagen voerde hem naar de residentie, waar de president hem in privé-audiëntie zou ontvangen en hem in de adelstand zou hebben verheven, ware het niet dat hij daar reeds deel van uitmaakte. Een kamerbewaarder door de oneindige gangen van het regeringsgebouw volgend, passeerde de onnutte zoon het staatssecretariaat voor buitenlandse handelsbelangen, waar juist een delegatie uit Japan een bezoek leek te hebben afgelegd: keurig gekapte heren met zwart leren attaché-koffertjes, die in dezelfde richting liepen. Niet in het minst bevroedend dat hij hun taal had leren verstaan, bespraken ze nog vlug even de details van de liquidatie van de president, waartoe ze zoëven door de staatssecretaris geïnstrueerd waren. Terwijl de nietsnut zijn passen versnelde, namen ze afscheid van elkaar en daar ze een zelfmoord-commando vormden, tevens van het leven. Eenmaal in het kabinet van de president, wierp de jongeling deze onder de zware eikehouten tafel en een ogenblik later ontploften er drie granaten, waarvan alleen de twee bestemd voor de lijfwacht, respectievelijk het commando zelf, doel troffen. Van louter dankbaarheid had de president geen woorden en reikte de jongeling stom zijn portemonnaie. Pas uren later en nadat hij

[p. 630]

de staatssecretaris door zijn gedecimeerde lijfwacht had laten arresteren, kwam hij op het idee de vader te bellen en hem te complimenteren met zijn heldhaftige zoon en met diens ongeëvenaarde talenkennis, die het land voor groot onheil had behoed. Maar zover was het nog niet en zo moest de petemoei voor de derde keer binnen een etmaal tot handelen overgaan. En weer leidde ze zijn schreden. Deze keer naar een eetgelegenheid, waar de jongeman zich, gebruik makend van de inhoud van 's presidenten beurs, te goed dacht te gaan doen aan een uitgelezen maal. Nu wilde het toeval dat in hetzelfde restaurant een uitgelezen gezelschap uitgevers na een lange dag vergaderen met een unesco-delegatie uit Parijs, ter verpozing was neergestreken. Men was erin geslaagd een behoorlijke punt uit de jaarlijkse taart van vierhonderd miljoen dollar van deze organisatie los te peuteren ten einde gezamenlijk een ‘Globale Bibliotheek der Onsterfelijken’ op te zetten, die de wereldvrede naderbij zou brengen. De eerste avondbladen waren al uit en de verworpen zoon werd dan ook onmiddellijk na zijn binnenkomst herkend en binnen een kwartier tot managing-director van het overkoepelend vertaalorgaan benoemd.

De jaren vergingen en de jongeling was zo ontevreden met de vertaalprestaties van de nationale coryfeeën die hem ter beschikking stonden om de schatten der wereldliteratuur in de eigen landstong over te zetten, dat hij zelf het merendeel der vertalingen ter hand nam. En daar hij over een groot aantal secretaresses en tekstverwerkende computers beschikte duurde het niet lang of alle vertalingen waren af. Daarop ontving hij de Schleiermacher-prijs voor vertalingen, speciaal door de Verenigde Naties voor hem in het leven geroepen.

Ondertussen begonnen zich donkere wolken boven zijn hoofd samen te ballen. De ontmaskerde gelauwerden, gemankeerde schrijvers meestendeels, of halftalenten en dichtende journalisten die zich via de wekelijkse bijlagen van de bladen en kranten aan hun pen konden blijven vastklampen, besloten tot wraak en schreven zijn vertalingen kapot. Wie weet ontstonden hun vernietigende kritieken ook alleen maar uit louter onbegrip voor zijn haast bovenmenselijke prestatie en absolute talentalent.

Nu achtte de oude graaf de tijd rijp om zijn zoon onder te brengen in de margarine-enzeepmultinational, waarvan hij de meeste aandelen in handen had. Hij had het literair vertalen van zijn telg en zelfs de hoge onderscheiding eigenlijk maar niets gevonden en verder gedaan alsof hij dood was. Hij dacht hem aan te stellen als hoofd van de twaalfhonderd man tellende vertaalafdeling van het concern.

Hij stuurde zijn zoon een telegram: ‘Alles vergeven en vergeten. Kom morgen 1400 uur.’ En dolgelukkig maakte de zoon zich de volgende dag op weg, terwijl de petemoei een driedaags congres voor fundamentalistisch herstel van het peetouderschap in Rome bijwoonde. Noem het maar toeval dat de jongeling die middag huppelend de ophaalbrug van het vaderlijk kasteel opsnelde, daarbij uitgleed en zo ongelukkig ten val kwam dat hij in de slotgracht belandde.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zijn oudere broers nog lang en gelukkig leefden.