De Gids. Jaargang 149

[p. 349]

Michel Bartosik
Sunt lacrimae

Begiftigd met tranen -

die opwellen welden tweemaal op.

Eerst, een simpel ritueel
kaartje, ansicht bedoeld als lieflijke
replica van de dood, stil water,
wat late zon met zwarte vogel
tussen takwerk,
stipje

en later,

het macaberste: je kist zweeft, draadloos
bestuurd of zo, bij ongewenst georgel
naar zijn oven

ik schaam me nog over mijn Adieu

maar moest een afspraak maken hier.

[p. 350]

 

Thuis moeten zachte vruchten

 

zachter worden gemaakt.

 

 

 

Geschrokken handen hebben ze neergelegd

 

in zonlicht, achter vensterglas.

 

 

 

's Avonds scheidt een duim

 

die niet te hevig moet trillen

 

het overrijpe van de rottenis.

 

 

 

Iemand, ergens, droomt nog, proeft

 

hoe je tussen het meegebrachte uit optilt

 

de allerkleinste, kauwt, tot je niet meer kan, op iets

 

 

 

te droogs

[p. 351]

 

Het klinkt gortdroog, of

 

het opkrassen wil.

 

 

 

Achter iedere spichtige

 

lettergreep het achterwegegelatene,

 

met knagende opluchting alles

 

fataal opgeruimde.

 

 

 

Geen doodsberichten.

 

Schrijf met de hand

 

naar Polen in het Frans of

 

het Duits dat je vader dood is;

 

geen telegram. En vraag vergiffenis

 

voor zijn stilte.

 

 

 

Alleenheid het doet zich

 

zelf wel uit

 

geleide

[p. 352]

Bloedvlek

Wat ik wil is je
uit de steen houwen,
de bloedvlek vinden in het marmer
van je bed, en je moet mogen
aanstalten maken, de wet stellen, je onlijdelijk
gebaren moet het verordenen:
ik ga opstaan

[p. 353]

 

Maar je zat

 

gekromd over de rand, alles

 

mocht, doeltreffender

 

 

 

kon je hart niet afgemat, absolutum

 

dat daar de diepte ging

 

peilen, bokser

 

 

 

met plots een geheim op

 

 

 

bij klaarlicht uur - o gekoesterde, droom,

 

zo toegewijd, op het nippertje nog

 

zichtbaar te willen

 

zijn:

 

Agonie -