De Gids. Jaargang 149

[p. 336]

Hans Berghuis
Uit: Een winter in Tomi

Vogel geluk

Eens werd ik 's morgens wakker, bittere zee,
in breekschemer van de dageraad, wittere zee,
en zag het oosters licht - schitterende zee-verrijzen
boven rimpels eindloos ijs. Meteen
begreep ik weer wie ik was, waar ik verbleef:
Romein en dichter, balling aan de Zwarte Zee.

Mijn lage huis lag op de hoge terp, de wind
blies door de kieren van met leem gevoegde
muren, de ogen van mijn vensters waren blind
van de sneeuw. Geluidloos kwamen heel vroege
watervogels om een vis bedelen aan de deur
naar mijn bevroren tuin. Stenen voor brood
had ik in huis en geen vuur wilde nog kleur
of warmte geven aan mijn sintels. Schaamrood
steeg mij naar beide wangen want het woord
van een dichter voedt nooit een winterdier.
Maar eensklaps vloog een jonge hen op naar
mijn schouder, nestelde zich aan mijn hals
en koerde in mijn oor. Midden in de winter
waande ik mij een dag lang aan het strand
van Ostia: mijn dochter speelde met wier
en schelpen bij de waterlijn. Met haar keek
ik uit naar een zeilend schip op ónze zee!

Ik voederde de vogels met geluk. Mijn hand
schreef bevend van koude deze verzen neer.

[p. 337]

Stamboom

Hij is al zo lang dood, hij kan zich niet verweren
tegen mijn portret: een landman, nobel van domein
en ploeger op zijn eigen grond. Mij liet hij leren
voor een staatsambt, niet wetend wie ik wilde zijn:
mythe-maker die zijn geesten niet weerom kon keren.

Hij is al zo lang stof en as, wie kan hem nog bekeren
tot de verdichting over wie hij was of ooit geweest
zou zijn. Mijn laatste heildronk zal de wijn vereren
die hij verbouwde in zijn wingerd. Op het jaarfeest
van zijn dood konden de dorst en ik nog jaren teren.

Hij is al zo lang stem: ‘Mijn zoon, wat een nutteloze
ijver leg je aan de dag, dichter op wie niemand wacht.
Homeros zelf hield aan zijn kunst geen stuiver over.’
Zo klonk zijn woord in mij. En nooit heeft hij gedacht
dat ik zijn leven of dat hij het mijne had verkozen.

Hij is al zo lang weg, gegaan waarheen geen zonen
hem konden volgen. Maar in zijn schaduw liep ik stap
na stap hem wel achterna, totdat ik onder eikebomen
in een dal hem weer vond. En klimmend tak voor tak
zag ik hoog in de kroon zijn hoofd tot leven komen.