De Gids. Jaargang 149

[p. 334]

Christine D'haen
Nues

Gedreven over onhoudbaar blauw
lichtwit uw huid vuur in uw vouw

Kijk! het oerei, van uit de navel der nacht
valt zijn vale schaal, waaruit laaiend tweeslachtig vierhoofdige drift
springt, de slang rondom donkere macht
van muren boven
waarover traag, met honderd armen, laatdunkend Titanen
gaan. Kijk! een sikkel van silex en kralen
van spermamelk, de gewonde
zoon broedt op zijn moeder en watert
in al haar kloven.

Vorstin! Slepend haar cingel van dons van duiven

grote schuimen marmeren ledematen schuiven

langs puin van steden,

haar saffranen tuniek met rode repen,

haar gevlekte brakken, gehelmde haren,

de borst van de hurkende die aan de haard

de vonk aanwakkert, rafels van aren,

keffende koppen, vleugels van vleermuis en zwepen.

Een zwaan verkracht een gekantelde flank een
waterstier waadt tussen wijkende dijen een
arend achter de naakte bil van een slapende knaap met gezwollen lid een
vlaag van metaal in open schoot een

Twee stenen gegrift met hermetische code
staande schilden, oorlog, een rode
vuursmid omgeven door gouden mechanische vrouwen
die mooi bewegen, druiven in lokken,
er drijft een gouden
man (een dode jongen ligt aan zijn voeten), een gouden
flitsende schoen en boven allen: elektrische schokken.

[p. 335]

 

Werk!

 

bloed uit de geknotte borst

 

haar kermend onsterfelijk hoofd in moeras verdronken

 

bronsbekkig bronsklauwig bronspennig

 

merries die mensen verslinden

 

gier spuit uit de stallen des hemels

 

Hij streelt zijn buit de hinde

 

en late zwaardere waanvruchten brengt hij.

 

 

 

Schuin tegen de kim steeds dunnere vlerken scheren

 

boven een boeg die het rosse vlies van zijn zeil hijst

 

een schimmel vouwt over zijn hoeven zijn veren

 

terwijl een lijkdoek ontrafeld, herweven

 

uitdijt en krimpt, doolt één waakzame zwerver.

 

De mond in het vrouwenhoofd op het beestenlijf zwijgt.