De Gids. Jaargang 149

[p. 315]

[Nummer 5]

Koos Schuur
Drie gedichten

Cumuli

nazomerzonlicht en een trage wind
blaast stapelwolken aan vanuit het westen
zoals ooit vroeger, zoals nu

tussen de jongen, die toen op zijn rug
verborgen in het gras te dromen lag
en naar het corso van de schepen keek,
en de man, die verbaasd dit nu herkent
en nauwelijks van dromen nog meer weet heeft,
is al wat ooit geschiedde weggevaagd
alsof van weinig zin meer en van weinig
betekenis onder dit hemelsbrede
statige drijven van de wolkenstoet

teruggevonden, zegt de man, één kort
moment, één blij verrassend ogenblik
en meegedragen als een kiezelsteen
gevonden op een bosweg in het zand
en allengs glad geworden in de broekzak

al wat er ooit geschiedde tussen deze
twee mensen, die dezelfde zijn en anders,
is opgeheven: wellicht buigt de man
zich naar de jongen over: een herkennen -
maar hij kijkt in de lucht en ademt diep

[p. 316]

Een zomertijd

Où sont les neiges d'antan?

Villon

waar bleef de zomertijd vol avontuur
toen nog de stoomfluit floot
en de met zwepen voortgedreven paarden
trappelend te wachten stonden op de stratemakersweg?

(ik bracht mijn dagen door uitkijkend over
de eindeloze landerijen waar de boeren
hun akkers onderhielden en hun vee
te grazen brachten en in nachten dat
de maan het water...)

waar zijn de dagen van huidbruinend licht
toen heel de wereld zich traag openvouwde
voor voeten, ogen, handen en het nonchalant
memorerende hoofd?

(terreinen lagen ter verovering
gereed ik hoefde enkel maar al mijn
hartstochtelijke manschappen te fluiten
om deze juichend en brandschattend uit
te zenden op een veldtocht zonder weerga -
maar waarom weifelde...)

waar is de dag van vroeger toen de dood
zich openbaarde als een plotselinge
moeite met ademhalen, een benauwdheid en
de lamp ontplofte en het licht ging uit?

alles verpakt, verzegeld en verzonden
op een ademloos reizen zonder weerkeer

[p. 317]

 

minder allengs bereiken mij nog oude seinen

 

die me herhalen wat ik lang vergat:

 

hoe avontuur de zomerdagen kleurde

 

toen paarden wachtend met hun hoeven ketsten

 

tegen de grijze stenen van de straatweg

De wijsgeer van winsum

voor Salvador Hertog

alles weet hij, de wijsgeer van winsum,
hoe het bloed door ons loopt
hoe de zinnen werken
hoe men in verafgelegen landen
bergen schoonwast
en hoe de wereld zal vergaan

wanneer, o wijsgeer, valt dit te verwachten?

elk ogenblik en altijd, zei hij,
de wereld is niet boos maar droef
en droefenis is niet te harden

weinig verlicht ons de wijze, zei ze,
eloise van aduarddeel