De Gids. Jaargang 149

[p. 183]

Eddy van Vliet
Vier gedichten

Het dijkhuis

Het dijkhuis. Engelbrechts praalgraf.
Ik noem maar wat.
Een pijp die op een paal had plaats genomen.
Eens schenen wij er bij te horen.

Steeds met het kleinst mogelijk vertoon
binnen de contouren van onze gebaren,
alsof wij passanten waren die zich verwonderd
bogen over hetzelfde stukje aarde.

Hierover is het dat ik wilde spreken.
In niets verbonden dan in de povere restanten
van ons geheugen, liepen we elkaar echter voorbij.

[p. 184]

De gaslantaarns

De tovenaar verscheen. Achter het raam gezeten
oefende ik mij in het perspectieftekenen.
In glazen vierhoeken ontstak hij het licht
als langzaam openen van ogen in de schemer.

Niet alleen in tekenen, ook in voorspellen
van hetgeen komen zou had ik mij bedreven.

Wanneer zijn lang potlood de gaskousjes
geel kleurde viel hartenvrouw op zeven.
Het bewijs dat ik na mijn negentiende
niet meer dan achttien dagen leven zou.

[p. 185]

De gloriëtte

De gloriëtte. Als ik haar binnenga
zet ik het licht naar mijn hand
en fotografeer de foto van hem
die opdracht tot bouwen gaf.

Verdubbelde stilstand.

Het kind dat naast mij staat
ontdekt in het sepiakleurig gras
de pas geplante spar die lange
schaduwen naar beneden werpt,
die kilte kerft in mijn nek.

[p. 186]

Op een nacht

Op een nacht. Ik dacht: laat mij,
haperend in de ruggen van versleten jongensboeken,
opnieuw beleven wat mijn voeten deden,
toen ik met een kussen in de hand,
de looppassen van de foxtrot instudeerde.

Op een nacht. Ik dacht: ik herschep het licht
dat mijn eerste fiets iets onwerkelijks gaf.
Zich losmakend van de grond,
duwde hij alle ruimten van zich af.

Op een nacht. Ik dacht: na de lesv
tuit ik mijn lippen tot een onweerstaanbare kus,
loop een bioscoop in en durf niet meer
huiswaarts uit angst voor de straf.

Wat ik ook dacht. Het enige wat ik zag
was een minuscuul wormpje dat zich volvrat
aan het laatste beschikbare blad.