enige andere vertaling heeft geraadpleegd. Hij heeft er zich toe beperkt de Keeley/Sherrardweergaven in het Spaans over te brengen. Zo weinig zelfstandig is zijn werk dat zelfs woordkeus, zinsbouw en regelverdeling van het Engelse voorbeeld in het Spaans gekopieerd zijn.
Nu heeft Manzano de pech dat de vertaling van Keeley en Sherrard - de grote reputatie en de ook in Nederland goede verkopen ten spijt - wemelt van vertaalfouten en merkwaardigheden. Zoals je vroeger op school op spieken betrapt kon worden door niet alleen de goede antwoorden maar vooral ook de fouten van je buurman over te schrijven, zo kan Manzano het eenvoudigst in zijn duistere werkzaamheden betrapt worden op die plaatsen waar Keeley/Sherrard met aanvechtbare vertalingen komen. De regel uit ‘In een stad van Osrhoëne’ die letterlijk weergegeven luidt ‘We zijn van gemengd ras hier: Syriërs, Grieken, Armeniërs, Meden’ werd bij Keeley/Sherrard ‘We're a mixture here: Syrians, migrated Greeks, Armenians, Medes’. De vreemde ‘migrated Greeks’ vinden we als ‘griegos emigrados’ bij Manzano terug. Zijn ‘su faz sensual’ een paar regels verderop is een getrouwe navolging van ‘his sensual face’.
Keeley en Sherrard gaven het gedicht ‘Zo’ de titel ‘The photograph’ - Manzano vertaalde ijverig ‘La fotografía’.
Hun vertaling van ‘De spiegel in het portaal’ beëindigen Keeley en Sherrard met de regels ‘the old mirror was full of joy now,/ proud to have embraced/ total beauty for a few moments’. Dat is wat anders dan er in het gedicht van Kavafis stáat: ‘de oude spiegel echter was nu verheugd/ en trots omdat hij enkele minuten/ de ongerepte schoonheid in zich had opgenomen’. Dat weerhoudt Manzano er niet van om het ‘omhelzen’ te omhelzen: ‘el viejo espejo se llenó de alegría,/ orgulloso de haber abrazado/ la belleza total por unos momentos’.
Ook in de slotregels van ‘De glorie van de Ptolemaeën’ veroorloofden Keeley en Sherrard zich veel vrijheid. Letterlijk zegt de trotse Alexandrijnse koning over zijn stad: ‘Mijn stad, de opvoedster, de panhelleense spits,/ de meest begaafde in elke wetenschap en elke kunst.’ Bij hen werd ‘de panhelleense spits’ tot ‘queen of the Greek world’. Manzano kwam - en langzamerhand kan het niet alleen maar toeval zijn - op ‘reina del mundo griego’.
Veel vertalers komen in moeilijkheden bij de slotregels van het gedicht ‘Geschilderd’. Die luiden ‘Zo zit ik lange tijd te kijken. En terug in de kunst, kom ik door haar werkzaamheid tot rust’. Blanken, die het gedicht ‘In beeld gebracht’ noemde, vertaalde het op meer dan éen punt onjuist met: ‘Zo zit ik lange tijd en kijk met aandacht. En weer in de kunst terug, kom ik tot rust na de arbeid die zij gaf.’ Keeley/Sherrard trekken die twee regels samen: ‘I sit and gaze like this for a long time, recovering through art from the effort of creating it.’ Manzano volgt dit procédé op de voet en verzuimt niet ook de fouten over te nemen: ‘Yo me siento y lo contemplo así un buen rato, recobrándome en el arte del esfuerzo de crear esto.’
Een woord dat door weinig Kavafis-vertalers werd doorzien, bezigt de dichter in de eerste regel van ‘In de kerk’. Het gaat om ‘heksapteruga’, zesvleugeligen - serafijnen dus. G.H. Blanken kwam in zijn weergave tot ‘de vanen met de engelen’. Keeley en Sherrard vertalen met ‘labara’, door Manzano weer braaf als ‘lábaro’ overgenomen. De slotregel van dit gedicht bij Keeley/Sherrard: ‘to the splendor of our Byzantine heritage.’ en bij Manzano: ‘al esplendor de nuestra herencia bizantina.’ Wie had nog wat anders verwacht?
De tweede strofe van het gedicht ‘Een nacht’ leverde vele vertalers slapeloze nachten op. Er staat:
En daar, op het armzalige, povere bed
had ik het lichaam van de liefde, had ik de lippen
van de roes, rood en wellustig, -
rood van zo'n roes, dat ook thans,
nu ik dit schrijf, na zoveel jaren!,
ik in mijn eenzaam huis opnieuw in roes geraak.
Auteursrechtelijk beschermd