De Gids. Jaargang 127

[p. 210]

Karel Jonckheere | Drie gedichten

Wie wel van witte winters
genezing verwacht voor
oud donker zeer voor
zijn groeiende wonden
vraagt aan zijn moeder
als ze nog leeft
vraagt aan de sneeuw
om een telraam.

De linkerhand telt
de dode mussen
de rechter wat bleef
nog zingende van een
bevroren driekoningenlied.

En nooit tot honderd.

Of
het dwalende kind
op het wegvluchtend bospad
groeit tot
een nog eenzamer man.

[p. 211]

Telefoon

 

Wat hoort mijn draadloze stem onderweg,

 

wat hoort jouw draadloze stem onderweg,

 

ontmoeten ze nimmer elkander?

 

 

 

Zie het werd later dan avond,

 

Europa ruist van regen na,

 

nergens een zingende wiedster,

 

een berghut houdt een hoorn gedoofd,

 

zwijgende tortels,

 

druipende bomen.

 

 

 

Ontmoeten ze nimmer elkander?

 

 

 

In minstens een hoeve blaft zeker een hond,

 

op minstens een stroom roept zeker een boot,

 

in een brandende auto huilt minstens één mond,

 

minstens één kind krijt zich los uit een schoot.

 

 

 

Kruisen wij doof ons hart onderweg,

 

horen wij slechts de stem van elkander?

[p. 212]

De filateliste

 

Postzegels verzamelen is

 

binnenskamers en bij lamplicht

 

een eeuw trekvogels in

 

mozaïek opzetten

 

weten dat men nooit eenzaam is

 

maar altijd omgeven door

 

almaar door van kleur en prijs

 

veranderende koninginnen

 

tropische dieren

 

zeldzame bloemen

 

fraaie kastelen

 

martelaars en dictators.

 

 

 

Het is een beetje tandarts spelen

 

radioloog en makelaar

 

ordeschepper in dynastieën

 

grafschenner van afgeschreven schimmen.

 

 

 

Tussen postzegels dwalen is

 

dichter blijven al nuchter zijn

 

zijn spaargeld in beelden vereren

 

het ongerepte naast het bezoedelde schikken

 

de schepping in snippers hanteren

 

het volle betrachten in reeksverband.

 

 

 

Dit vervoerde en volwassen kind

 

vermag het mij telkens te ontroeren.

 

Veel groter papieren heb ik

 

gelezen geschreven

 

met minder dromen bewoond.