De Gids. Jaargang 127

[p. 191]

Floris Evers | Zes gedichten

Ik tracht de boeken of te sluiten
en maak balans en inventaris op.
Steeds blijf ik op de sluitpost stuiten:
afgeschreven schulden. Verderop
staat door, de magazijnlijst heen geschreven:
drie spijkers, onbetaald, toch afgegeven
en anderhalve balk van zeer sterk hout
vrijwillig een soldaat geleend. Ik houd
voorlopig dit verlies maar op bedrijfsonkosten;
hoewel mijn rozenhaag, vernield bij 't rijpen,
mij schuw naar palm en zij doet grijpen.

Maar door mijn handen is geen wijn te storten.

[p. 192]

Brief

 

Mijn Heer,

 

Indien u niet

 

voordat uw hart weer slaat

 

genegenheden stromen laat

 

naar haar geheim gebied,

 

wordt ons, naar u reeds dacht,

 

zin en waanzin om het even

 

en wordt de dood van kracht,

 

een concurrent.

 

Uw leven.

[p. 193]

Schoolreisje in Amsterdam

 

‘De ramen zijn van blauw glas;

 

je kunt er wel naar buiten

 

maar niet naar binnen zien.’

 

 

 

Een hoer heeft witte dijen.

 

Ze lezen ook de krant.

 

 

 

‘Rechts op de gevel is net nog even

 

de bouwer-zelf te zien.’

 

 

 

Ze leven lijdzaam als het marktveebeest,

 

bedroefd, bedeesd.

 

 

 

‘Daar links de smalste steeg.’

 

 

 

Rechts zit de grootste vrouw,

 

met borsten voor zich uit getorst

 

als wapens, vestingwallen,

 

een topzware kameel op een vooruitgeschoven post.

 

Ze zal nog vallen.

 

 

 

‘En dan: alles op palen! Behalve deze kerk

 

die werd gebouwd op koeiehuiden,

 

wat toen nog mocht.’

 

 

 

Een hoer is maar de bleke veilingvrucht:

 

op het gewicht gekeurd,

 

op het gezicht gekozen,

 

en in een handomdraai gekocht.

[p. 194]

Clown

 

Mijn mond twee maal de mijne.

 

Een pak voor drie.

 

Elk openlijk verschijnen:

 

een non in travestie.

 

 

 

Binnen mijn schoenen loop ik heen en weer.

 

Ik ben de pleiter met de spraakgebreken.

 

Wanneer ik op mijn handen veer:

 

mijn god mijn god ik ga weer breken.

[p. 195]

 

Ze zei:

 

Wanneer we doodgaan

 

- jij ergens, ik ergens anders -

 

en in de grond gedaan,

 

dan kruip ik graaf ik al de aarde door

 

en laat geen steen op steen

 

geen korrel op een ander

 

totdat ik aan je ogen ben

 

en aan je handen.

[p. 196]

Domineesland

 

Er lag een man op straat.

 

Zijn hoofd was aan de stenen gebroken:

 

gebarsten lamp met gloeidraad

 

van bloedrood koper.

 

Zijn linkerhand (de rechter was

 

voor zijn borst gekneld)

 

lag makkelijk steen te zegenen.

 

Ik dacht: wat als het nu gaat regenen?

 

Als voor geld

 

stond omgekeerd zijn hoed te wachten.

 

 

 

Onder sirenes van brandweer en politie

 

heb ik bij zijn verborgen oor geknield gezegd:

 

‘Ik ken u van drie straten ver; ik zie

 

u vaak. U legt

 

de doden af, en nu het met hen aan.

 

U zegt: ik heb gezegd.

 

Ik weet, u denkt ik ben niet dood.

 

Vergeet het maar.’

 

 

 

Een brandweerman kwam naast mij staan,

 

bukte, en had het al gezien:

 

‘Geen werk voor ons. Meer voor de broeders.

 

Maar haast is niet meer nodig.’

 

 

 

Ik heb bij zijn verborgen oor geknield gezegd:

 

‘Wanneer het zo ter sprake komt

 

zeg dan tegen uw Heer, al lijkt het overbodig:

 

Meneer, vlak voordat ik daarstraks naar u vertrok

 

is mij nog deze boodschap ingeprent aan u:

 

Dat we niets zijn dan het reçu

[p. 197]

 

bij leven ingeleverd tegen dood,

 

dat we bestaan zover dood speling laat,

 

dat leven spreken is in termen van dood -

 

het wordt u kwalijk genomen.

 

Maar toch alleen

 

indien de waarheid van uw oor bestaat.’

 

 

 

Vergeet zijn arm niet Jan,

 

riep nog de brandweerman.