De Gids. Jaargang 127

[p. 120]

H.J. van Tienhoven | Drie gedichten

De duiven van mijn nooddruft koeren hout
bijeen tot bosbestand: eenvoud van bomen
leent zich in laan na laan tot onderkomen
voor mijn enige persoon enkelvoud.

En dit alleen omdat ik van je houd:
mijn vleugelpaar schuldig en ongeschonden
vliegt binnen wat de dood niet heeft ontbonden,
een wiekslag die het voorjaar openvouwt.

Een kerkhoflaan loopt uit op heilig woud;
waar ik ook luister kom je me ter ore,
nu ik duiven hijgend fluisteren hoor en
verborgen bidden in het onderhout.

[p. 121]

Het moet wel

 

Het grijze licht valt loodzwaar op het land.

 

Het moet wel zijn omdat ik zo gebrand ben

 

op een oneindig lage zonnestand

 

die men betasten kan met beide handen -

 

 

 

het moet wel dat zo water kan ontstaan

 

op hoogvlakten waar maansteen licht gaat glimmen

 

en waar een kind stil uit zijn raam kan klimmen

 

en tot de grens van licht en water gaan.

 

 

 

Weer tast ik water en ik vraag niet meer.

 

Het bloed zoekt wel zijn weg tussen de doden.

 

Over een landschap van gestorven goden

 

zal straks deze avond dalen van weleer.

[p. 122]

Dragen de wolken nog licht?

 

Dragen die wolken nog licht?

 

Spiegelt een andere wereld

 

rookloze fatamorgana's

 

in de doodstille kuil van de dag?

 

Ik mag

 

deze hondewacht niet verlaten.

 

Later zal men vertellen

 

aan de regenmakers van morgen

 

wat ik gezien heb omdat ik

 

willens en wetens bleef wachten

 

op wat ver achter

 

het draagvermogen

 

van wolken

 

lag.

 

 

 

Licht van zo groot een vermogen

 

dat ik ook zonder ogen

 

had kunnen zien wat ik zag.