De Gids. Jaargang 127

[p. 83]

J. Bernlef | Ik was een neushoorn, ik een leguaan

Ziehier het portret van hem die in de spiegel
een kamer vol nagels bewaakt
als een galnoot teert hij op jonge sappige blaadjes
(de hagedis wegschietend als een seconde,
de zoëven nog trippelende sporen verlaten)
en het verdrinken tot inkt begint

traag druppelt de neus in het beeld
als het begin van de voorspelde depressie
en het hele lichaam betrekt
bij een stervende nagel de wacht.

Maar juist bij verhoornde dieren (de neushoorn,
de leguaan) treft men bijzondere ogen aan,
niet omfloerst door spijt registreren zij
wat in hun huid blijft staan tot een patroon:
ik was een neushoorn, ik een leguaan.