De Gids. Jaargang 127

[p. 47]

Sophie Perk | Drie gedichten

Het was donderdag.
De moeder bood geen tegenstand:
de moeder doodde ondoordacht
de kinderlijke tegenkracht.
De dag ging over in de nacht
en in de kamers woedde brand
en in de kamers heerste wind
en in het kind verging het kind.

[p. 48]

Terugblik

 

Dit glas

 

geeft mij het kind weer

 

dat ik was.

 

Maar er is niets dat ik herken:

 

de oogopslag,

 

het handgebaar,

 

wij lijken niet meer op elkaar.

 

Het kind waaruit ik ben ontstaan,

 

ziet mij verwijtend aan.

 

Het spreekt de taal die ik toen sprak

 

en hart en ogen spreken mee.

 

Maar wat het zegt versta ik niet

 

want wij zijn twee.

 

Nee, er is niets dat ik versta

 

en er is niets dat ik herken.

 

Hoe kan het zijn dat ik dit was?

 

Hoe kon ik worden die ik ben?

[p. 49]

Ziektebeeld

 

I

 

Elk woord dat men van mij zal horen,

 

zal mijn eigen woord niet zijn

 

want ik ben als jou geboren.

 

Elke daad die ik bega,

 

zal jou aangerekend worden

 

omdat ik als jou besta.

 

 

 

II

 

Ik ben mijzelf vooruit,

 

ik ken alleen

 

wat niet aan mij behoort.

 

Behoedzaam en met schokken

 

draag ik mij naar mij voort.

 

Wat mij van mij nog scheidt,

 

is een metalen poort.

 

 

 

Die poort moet weg, er moet een Leven komen

 

dat ik niet langer met mij delen moet.

 

Ik wil volkomen in mij overstromen

 

en niet meer weten dat ik mij verried.

 

 

 

Ik zoek mij en ik vind mij niet.

 

 

 

Ik ben alleen een eenheid in mijn dromen

 

maar bij 't ontwaken splijt mijn wezen zich.

 

Zal hieraan eens een einde komen,

 

Dood is het einde niet.