De Gids. Jaargang 127

[p. 130]

Hendrik van Teylingen | Drie gedichten

De baron fietst rond.
Uit zijn bel met monogram
klinken madrigalen.

Zijn moeder op het gazon
met zilverspar en zonnewijzer
begiet de livrei harer bijen.

Vader dommelt in de grond.

[p. 131]

Linda-Lou

 

Mijn Linda-Lou verblijft onthecht

 

en roerloos in een gladde kist.

 

Twee cent zijn op haar blik gelegd.

 

Naar mij wordt - naar ik lees - gedregd.

 

 

 

Men heeft haar lichaam opgevist

 

nabij Terhorne, in de mist.

 

In kleine letters staat gezegd

 

wat men vermoedt en zoal gist.

 

 

 

Laat ze maar raden, Linda-Lou.

 

Wijzelf weten het best hoe moe

 

we elkaar waren, God nog toe.

 

 

 

Ik vouw de krant op en betaal

 

twee Bokma's, telefoon en maal.

 

Mijn regenjas. Mijn hoed. Mijn sjaal.

[p. 132]

Anomalie

 

Wit - en blootvoets

 

kwam ze door de mist getript.

 

 

 

Met jas en hoed

 

is ze in de beek geglipt.

 

 

 

Dat ze onder water snikt

 

wordt niet vermoed.