De Gids. Jaargang 2

Ter navolging!

Het was de tijd der schimpdichten en spotschriften, en de Hertog van Orleans, de Prins De Condé en de Kanselier De Maupeon, vermaakten zich, op het petit lever van Mad. Du Barry, met de lezing der epigrammes van den dag. Een dichtstukje van dien aard, door son altesse sérénissime voorgedragen, deed het voorhoofd van den Kanselier bewolken, en hem, ondanks zich zelven, zuur zien. Niemand lachte om de pasquinade, dan Mad. Du Barry; zij schaterde voor zeven, terwijl zij, te bed, haren kop chocolade uitdronk. Maar de Prins De Condé, die zag, hoeveel leed de speldeprik Mr. De Maupeon deed, trachtte de pijn te verzachten, door het vertellen der volgende anecdote, tot troost en ten voorbeeld.

‘De beste wraak,’ zeide de Prins, ‘welke men op schotschrijvers nemen kan, is, hen te doen uitlagchen, door nog luider te lagchen dan zij. Een aardige trek van dien aard schiet mij te binnen. Gij weet, dat onze vriend La Vrillière ook Phelippeaux en Saint Florentine wordt genoemd. Een boosaardig spotvogel kreeg het in zijn hoofd op dit trio van namen een epigram te maken, in den vorm van een voorbarig grafschrift; zóó luidde het:

Ci-gît, malgré son rang, un homme fort commun,
Ayant porté trois noms, et n'en laissant aucun.

[p. t.o. 266]

De menschengeest op de Sphinx.

[p. 267]

‘En wat denkt gij nu,’ voer de Prins voort, ‘dat La Vrillière deed? Hij vermaakte zich zelven en zijne vrienden met dit booze prul, las het, op het lever des Konings, aan elk, die het hooren wilde, voor, liet er duizend exemplaren van drukken, en zond die aan den maker, met een' brief van den volgenden inhoud:

‘“Een ander zou in mijne plaats, Mijnheer! partij hebben getrokken van zijne drie namen, om drie handen met een trio van geduchte knuppels te wapenen, ten einde u zijne doorslaande dankbaarheid te betuigen voor de rijmen, door u bedacht. Maar ik ben onderrigt, dat gij een arme, half uitgehongerde duivel van een' scribent zijt, die eer een' buik vol eten dan een pak slagen behoeft, en gij zult zien, dat ik mij jegens u edelmoedig wil gedragen. Ik zend u hierbij duizend gedrukte exemplaren uwer compositie; verkoop ieder van deze voor een' stuiver het stuk en gij zult, door mijne goedheid, genoeg hebben om er vijftig dagen van te leven, mits gij niets meer verteert dan een huurkoetsier.”’

‘Het blad was nu geheel ten gunste van La Vrillière gekeerd,’ besloot de Prins, ‘en het voorbeeld verdient navolging!’