De Gids. Jaargang 2

Haar naam.
(Victor Hugo Odes.)

De lieflijke ambergeur der lelie, 't schittrend glansen
Der stralen, die het hoofd der Moedermaagd omkransen;

Het laatst rumoer des dags, wen hij zijn ronde sluit;

De deernis van een' vriend, wiens tranen ons vertroosten;
De blos des dag-herauts in 't levenwekkend Oosten;

Der liefdekusjes zoet geluid;

De zevenkleurge sjerp, zoo welkom aan onze oogen,
Die 't vliedend onweêr op de donkre wolkenbogen

Ten zegeteeken aan het zonlicht achterlaat;

Het onverhoopt genot een dierbre stem te hooren,
De stem eens bloedverwants, te lang, te wreed verloren;

De erinn'ring aan een goede daad;

De toon der zilv'ren luit, die smelt in 't avondwindje;
De reinste, de eerste droom van 't schuldelooze kindje;

De zoetste wenschen van de pas ontloken maagd;

Het kwijnend licht der maan, dat door het loof gaat spelen;
In 't zomeravond-uur de zang der filomeelen,

Die 't koeltje door de velden draagt;

't Verrukkend lied eens koors, dat weêrklinkt in de verte;
Des wichtjes eerste lach, zoo dier aan 't moederharte;

Het ruischen van de beek, gekust door Zephyrs aêm;

Het murmlen van den klank, die wegsterft in de dalen;
Al wat de geest zich als nog zoeter tracht te malen:

Is minder lieflijk, dan Haar Naam.

H.