De Gids. Jaargang 2

Attila voor de poorten van rome.
Naar Silvio Pellico, Poesie Inedite, le Processioni.

‘Toen Attila verklaarde, dat hij besloten had met zijne zegevierende wapenen tot voor de poorten van Rome te zullen trekken, werd hij, zoowel door zijne vrienden als door zijne vijanden, gewaarschuwd, dat Alaric de overwinning der Eeuwige Stad niet lang had overleefd; zijn geest, boven wezenlijk gevaar verheven, werd door denkbeeldige verschrikkingen aangegrepen, en hij wist zich niet vrij te waren van den invloed des bijgeloofs, dat zoo dikwijls tot het gelukken zijner ontwerpen had bijgedragen. De dringende welsprekendheid van Leo, zijn majestueus voorkomen en hoogepriesterlijk gewaad, boezemden Attila eerbied in voor den geestelijken vader der Christenen. De verschijning van de beide Apostelen, de H. Petrus en de H. Paulus, die den barbaar dreigden, dat hij oogenblikkelijk den

[p. 80]

dood sterven zoude, indien hij der bede van hunnen opvolger geen gehoor gaf, is eene der verhevenste legenden der kerkelijke overlevering. De redding van Rome was de tusschenkomst van hemelsche wezens waardig, en men mag eener fabel niet hard vallen, die aanschouwelijk is gemaakt door het penseel van Raphaël en den beitel van Algardi.’

Gibbon, De ondergang en de val van het Romeinsche Rijk

II Dl. XXXV Boek

1.
Wie zijn ze, die Wilden
Van Aziës velden,
Die de oorlogsspeer, drilden,
Heel 't Westen doorsnelden,

Het plondren hun glorie,

De moordbrand hun faam?

Is 't hoofd dier Barbaren
Den afgrond ontstegen?
Hij voerde zijn scharen
Half 't wereldrond tegen;

Hem was de victorie,

Gods geesel zijn naam!

2.
Hij plantte op de troonen
Zijn bloedige vanen,
In 't rijk der Sclavonen,
En 't land der Germanen;

Zijn stortvloeden zwalpen

Op Gallië neêr!

Schoon 't bloed om hem stroome,
Wat zou hem verrukken,
Zoo lang hij nog Rome
In 't stof niet deed bukken?

En ginds stroomt van de Alpen

't Vernielende heir!

3.
Wiens arm zal hem stuiten,
Die duizenden velde,
Door schendig vrijbuiten
Gods heiligen kwelde;

Wie gaan van Tevere

Hem stout te gemoet?

Een held, graauw van haren,
Wien vrees niet doet beven,
Ofschoon hem geen scharen
Van krijgsliên omgeven;

't Geloof aan den Heere

Bezielt hem met moed!

4.
Zijn mantel is 't teeken
Van Petrus gewagend,
Hij bidt voor zijn leeken,
't Hoogwaardige dragend.

Wat kerkvaan-gewemel!

De hymne vangt aan!

En nu die weerloozen
Wreede Attila naadren,
Roept hij tot zijn boozen
Met doodschrik in de aadren:

‘'k Wil tegen den Hemel

Ten strijde niet gaan!’

5.
Noch zwaarden, noch dolken,
Doen dus hem verbleeken;
Hoort hij uit de wolken
De Apostelen spreken?

Waar 't wonder moog' schuilen,

Hij woedt noch hij spot!

't Heir ziet zijn bekeering,
En 't kruis wordt gelasterd:
‘Door welk een bezwering
Is hij dus verbasterd?’

't Hoort Attila huilen:

‘Wij vlieden voor God!’

S.O.