De Gids. Jaargang 2

Rebeccaas hymne⁽¹⁾.
(Sir Walter Scott's Ivanhoe.)

Toen Isrel, 't volk, dat God verkoor,
Uit 't diensthuis van Egypte kwam,
Toen ging de Heer hun schreden voor,
En wees hunu' weg in rook en vlam:

(1) Wij gelooven, dat onze Lezers, van welke wij onderstellen dat zij ten minste ééns Ivanhoe hebben gelezen, schoon de Roman waard is, dat men het driemaal doe, ons dank zullen weten, dat wij bij de meesterlijke schets van het ontvoeren van Rebecca door Brian de Bois-Guilbert, uit het brandende kasteel van Reginald Front de Boeuf (tegenover deze bladzijde geplaatst), eene vertaling der hymne hebben gevoegd, welke Scott haar in de gevangenis zingen doet; dat dichtstuk toch zet de kroon op eene der bevalligste en tevens verhevenste scheppingen van het genie des grooten Meesters!
De Redactie.

[p. t.o. 78]

 

Rebecca en de Tempelier.

[p. 79]

 

Des daags gleed, langs 't verbaasde land,

 

De wolkzuil voor der zwervren oog;

 

Des nachts weêrkaatste 't roode zand

 

De vuurzuil flikkrend van omhoog!

Daar bragt de hymne lof en dank,
De woestenij prees 's Heeren naam,
En Mirjams lied smolt met den zang
Van priestren en van krijgsliên zaam!
Geen grootsche wonderteeknen nu,
Waarin Ge onz' haatren u verkondt;
De Vaadren vielen af van U,
En 't nakroost doolt verlaten rond.

Toch zijt Ge ons, ongezien, nabij!
o Dat, aan voorspoeds heldren trans,
Ons die gedachte een wolkzuil zij,
Tot tempring van den valschen glans!
En waar de nacht van wederspoed
Op Juda neêrdaalt van rondom,
Gij, traag tot toorn en lang van moed,
Wees hem dáár nog ten vuurkolom!

Geen harp sinds Babels rouwmisbaar,
Ze is nu der Heidnen spot en smaad;
Geen wierook, walmend van 't altaar;
Geen hand meer, die de cimbel slaat!
Maar 't was Uw woord: ‘Noch vleesch noch bloed,
Van ram en geit, noch rook noch brand,
't Verslagen hart, het rein gemoed,
Zijn mij de lieflijkste offerand'!’

Q.