Logo DBNL
De gheestelycke vryagie (1624)

De gheestelycke vryagie

(1624)–Anoniem Gheestelycke vryagie, De–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


illustratie
 
O heer myn hert en heeft gheen rust,
 
Voor dat ghy myn begeerten blust,
 
Laet my met v vereenicht syn,
 
Soo sal ick wesen wt allen pyn.
434.


Noch een schoon ghebedt, naer de communie, oft oock om onder de Misse te lesen ofte andersins.

Hier klaeght de Bruydt haeren Bruydegom haere benauwtheden die sy is lydende in dit sterffelijck vleesch, alsoo ghesloten ende gheuanghen sittende: ende haeckt ende snaeckt om eens ontbonden te wesen ende vredelijck te rusten in haeren beminden.

De 34. Figure.

Ick loue ende dancke v o mijnen almachtighen Heere, Godt, ende Bruydegom mijnder zielen. In v ghelooue ick, in v hope ick, in v betrouwe ick, v begheer' ick te ghebenedyden: met lief-hebbender herten begheer' ick v te beminnen, te eeren, te verheffen, ende te belijden: als dat ghy zijt een eenich waerachtich Godt, eeuwich, onghemeten, onbegrijpe-

lijck, onsterffelijck, met Godt uwen Vader, ende met Godt den heylighen Gheest. O maeckt my toch weerdich, o edel Heere Iesu Christe v eerweerdelijck te louen wt den + grondt van mijnder herten. Verweckt toch mijn ziele, mijn krachten, mijn sinnen, ende alle mijne oeffeninghen tot uwer minnen: want ghy zijt een eenich ende volmaeckt Godt. Uwen lof is ons noodtsaeckelijck: al ist dat wy ons willen bekommeren in vele manieren om v te louen, nochtans soo en konnen wy v niet vol-louen. Och hoe langhe sal noch duren dese onsaelighe distractie ofte verstroytheydt, die my by daeghen ende by nachten aftrecken van uwe liefde! + och in hoe menichvuldige benauwtheden sit ick besloten, verblindt, gheuanghen, ende ghebonden! ick en kan nauwelijckx eenen ooghenblick mijn herte verheffen om op v te peysen, ende om v te cotempleren, O gheuer van alle gaeuen, ende Koninck der glorien. Och mijn vleesch, met alle haere begeerten treckt my van v mijnen Heere, mijnen Godt, mijn hope, mijnen troost, mijn saelicheydt. Och hoe langhe sal't noch duren dit afkeeren van v? ende desen strijt tusschen 'tvleesch ende de ziele? mijnen alderliefsten Bruydegom wie sal my verlossen van de banden des doodts? ende wanneer sal ick payselijck ende vredelijck leuen in v mijnen alderliefsten be-

minden? och wanneer sal ick altijdt op v peysen, v lief hebben, v dancken ende louen wt ganscher herten, ende wt alle krachten mijnder zielen, ende mijns lichaems, mijnen Heere, ende mijnen al? och wanneer sal ick v sien aenschijn aen aenschijn? och alderschoonste van de kinderen der menschen, + wanneer sal ick v mogen omhelsen, ende versekert zijn van v nemmermeer te verliesen? O ghy aldergrootste begheerte mijns herten, ghy zijt dat eeuwich leuen, de hoochste goedtheydt, de soetste, soeticheydt, de liefste minnelijckheydt, ende d'alder aengenaemste vermaeckelijckheydt. Och maeckt ende gheeft dat ick v altijdt deuotelijck loue ende dancke, want dat verheyscht ende betaemt uwe onbegrypelijcke weerdicheyt, ende uwe onmetelijcke hoocheydt. Ghy zijt een Zee sonder eynde, vol van hooghe wijsheydt, almoghentheydt, ende goedtheydt. Ghy zijt den alderlieberaelsten, ende den aldermilsten, die ons verleent hebt beneficien ende ghifte sonder maete, ghy en laet niet af ons altijdt deucht te doen: O alderghetrouwsten Liefhebber, want ghy + ons van inder eeuwicheyt met een onsprekelijcke liefde ende affectie altijdt hebt lief ghehadt. Ghy bemindt ons om dat wy v toebehooren, ende het werck uwer handen zijn: hoe mach dan komen, dat ick uwe goedtheydt soo dickwils vergramme ande

vertoorne, die soo groote ghiften ende weldaeden van v soo menichvuldelijck ontfanghen hebbe? O het is altemael mijn + schuldt, ende niemandts anders. Och ontfermt v mijnder o Heere nae de menichvuldicheydt van uwe bermherticheden: want ghy sijt een diepe zee van alle goedtheydt, + soeticheydt, ende van alle vertroostinghen. O wanneer sal ick v aenschouwen, ende my met iubilatien in v verblijden, ende v louen ende dancken, met alle chooren der Enghelen, ende alle uwe hemelsche gheesten die daer sonder ophouden roepen nacht ende dach met brandender minnen, Heylich, heylich, heylich, sijdy Heere ende Godt van alle gheesten. Ick hope dien tijdt met blijdtschap noch te bevanghen, dat ick sal sien den Coninck der glorien sitten in sijne maiesteydt gheeert + ende ghelovet sijnde van alle hemelsche + schaeren. O onmetelijcke blijdschappe! O Heere der Heeren verleent my dat ick v mach ghebruyken in uwe vreucht sonder eynde. Och versaet my toch met de leuende waeteren uwer weyden, die hier in soo groote perijckelen, benauwtheyt, ende katijvicheyt leve ende altijt geleeft hebbe. O mijnen Salighmaker, maeckt my toch weerdich, door uwe derdiensten onder dat salich gheselschap v altijdt te dienen, te eeren, te ghebenedijden te loven, ende te dancken: al ist

dat ick v hier, soo snoodelijck altoos ghedient + ende ghelovet hebbe. Ghelijckerwijs eenen vader ontfermt sijne kinderen + soo sijt ghy oock genaedich over de ghene die v ontsien. Gy kent ons allen, o bloeyende minne, ghy kent onse kranckheydt onse onsalicheyt, ende dat wy als wormen vander aerden gekomen sijn: ghy en verstoot niemandt die tot v komt, maer ghy bevangt hem met uwe genade, sijn herte heymelijck roerende, heymelijck treckende. Ghy en hebt niet versmaet den belijdende schaker de weenende sondersse, noch ook het + vrouwken bevonden in overspel: ghy badet met tranen aenden cruyce voor uwe vijanden. + O afgrondighe soeticheydt! O soete ontfermherticheydt! Ghy sijt onsen vadere, onsen voedere, onsen verlichtere: ghy ontfanght den verloren sone met blijder ghenaeden, ende met weenenden ooghen: ghy vergheeft den bedruckten misdaedigen allen + sijn schuldt, ende zijne verdiende pijnen + begeert ghy oock te versoeten, oft te relaxeren: ghy stort in hem (o milde Heere) uwe gratie oueruloedelijc, ende zijn verloren goeden, brenght ghy weder met woecker. Ghy verleent ons dagelijcx ontallijcke beneficien die seer groot, hooch, ende costelijck zijn, ghy verdraeght onse quaet met verduldiger herten, al ist dat wy dagelijckx uwe goetheyt vertoornen: ghy oeffent geen oordeel sonder genade

ende in vele menschen wordt uwe Iustitie verkeert in ontfermherticheydt: het is uwe deucht, het is uwe ghenaede, dat wy niet verloren ende verdoemt en zijn, soo hooghe vloeydt onse boosheydt bouen onshooft. O fonteyne vol alder ghenaeden, + maeckt ons toch saelich, want door uwe afgrondighe goedtheydt ende soeticheydt, zijn sy saelich al die saelicheydt soecken: en wilt toch niet aenmercken onse menichvuldighe sonden, maer aensiet uwe heylighe wonden, ende vergheeft daer door onse sonden oft wy blyuen verloren. Ick bekenne dat ick seer dickmaels weerdich ben gheweest uwe gratie te verliesen: maer uwe goedtheydt heeft altijdt mijnder ontfermt. Ick was verdoolt wt den wech des Hemels: maer met uwe verdiensten ende exempelen hebdy my genaedelijck wederghebracht tot den wech der waerheydt. Och hoe dickwils hebdy my mijne sonden vergeuen, ende mijne quaede invallen ende quaede consenten ghedissimuleert. Ick hebbe seer dickwils verdient inde Helle te versincken: maer ick dancke uwe groote liefde, die my tot noch toe daer af heeft gespaert ende bewaert. Ghy hebt menich duysent menschen eeuwichlijck verdoemt: die vele min dan ick tegen v misdaen hadden. O aldersoetste Iesu! want ghy my ter saelicheydt begheert ende verwacht: ver-

lost my toch van my seluen, want ick mijns + selfs meeste vyandt ben, ende brengt my door v, tot v seluen, anders en sal ick nemmermeer van mijne saelicheydt versekert zijn.


Vorige Volgende