Geuzenliedboek

37.
De eerste vrucht van Ducdalve was de Banninge der uutghewekene. Een nieu Liedeken, allen vromen uutlantschen Christenen voor desen tijdt seer nut ende oorboorlijck. ⁺aant.

Op de wyse vanden 50. Psalm.

Wy Banderheeren in ghetale veel,
Vlieden het Vaderlant ^2., ons Aertsch Prieel,
Meest al om weldoen, buyten eenich schult,
Laet ons den Heere bidden om ghedult,
En meer ons sonden, dan Godts straffe haten,
Des Heeren goetheyt sal ons niet verlaten.

+ No. 37. Naar A, reeds opgenomen in de oudste druk φ. Verder in alle andere, behalve S. V. Bij V.L XXVII. In Coornherts Wercken, Amst. 1630, I, 490.
De wijs is die van de 50e psalm van Datheen: in I en de latere drukken staat de 30e aangegeven, maar die komt in maat met bovenstaand gedicht niet overeen.
De ondertekening verwijst het lied naar 1570. Er is geen reden het vroeger te plaatsen, ofschoon het, wel jongere, opschrift wel op een vroegere tijd wijst. Uit de laatste regel van het mooie lied blijkt, dat Coornhert de dichter is, die inderdaad in 1570 in ballingschap leefde.

2. Vaderlant. I.J.L.M: Nederlant.

[p. 77]

 

Om tlijf ^7. te houden, men rijcdom begheeft ⁺,

 

Met alle daer ons herte seer aencleeft:

 

Om dedel Siele, daer Godt self in rust,

10

Mijden wy niet ons herten minste lust,

 

Maer volghen die, teghen Godts gheboden, ^11.

 

Daer door wy onse arme Siele dooden.

 

 

 

Int vlieden van de Tyrannije fel,

 

Ontsien wy arbeyt, moeyte noch ghequel:

15

Maer om tontkomen sDuyvels bloedicheyt,

 

Verdriet ons tbidden met ootmoedicheyt:

 

Wat baet de vrijheyt vander menschen banden,

 

Als onse Sielen staen in Mammons handen.

 

 

 

Ons vyants vyanden draghen wy haet, ^{19–24. 19:}

20

Die tsnoode vleesch temmen tot onser baet,

 

Daer teghen minnen wy onsen vyant,

 

Dat is de sondelicke Middelwant ^22.,

 

Daer door wy Godes troost in druck ontbeeren,

 

So lang wy thert willich van Gode keeren.

 

 

25

Wy vluchten tLandt, maer niemandt boosheyt vliet

 

Menschen betrouwen wy, ende Godt niet:

 

Meer men na huys, dan na den Hemel hoopt:

 

Elc donghevanghens Beren huyt vercoopt:

 

Wy clappen niet, dan van ons leet te wreken:

30

Hoe derren wy Godt om ghenade smeecken?

 

 

 

Vergheven wy niet menschen ons ghelijck,

 

Sal Godt vergheven zijn maecksel van slijck?

 

Neen hy voorwaer, dus doet van u de wraeck:

 

Bidt Godt, dat hy u Vyant beter maeck,

35

En segt dan vry, sonder u te vervaren:

 

Vergheeft ons, als wy onsen schuldenaren.

 

 

 

Godt die toont ons zijn liefde in zijn Roe:

 

Blijft ghy hartneckich (mensch) so siet wel toe,

 

Dat hy de Roede niet verscherpe meer,

40

Oft dat hy zijn straffe niet van ons en keer,

 

En ons int wilde moetwillich laet swerven

 

Om in de weelden eewich te bederven.

7. tlijf: het leven;

+ — begheeft: geeft prijs.

11. I ons Godts.

19–24. ontbreken in Coornherts Wercken.

19: Onze eigenlike vijand is het snode vlees, en onze vervolgers zijn eigenlik alleen daarvan de vijanden.

22. de sondelicke Middelwant: de scheidsmuur der zonde, die ons van de vertroosting Gods afsnijdt. Misschien wordt ook eenvoudig het middelrif bedoeld, als zetel van de gemoedsaan-doeningen, van de zondige begeerten. Reeds I en de latere begrepen het niet, en drukten daarom middel want.

[p. 78]

 

Princen Banderheeren, tot Gode keert:

 

Belijdt u sonde, u herten oock verneert

45

Onder Gods handt, end hem ghelaten ^45. staet:

 

Staet na Gods liefde, verlaet des Duyvels haet,

 

Godt sal ons door die vander Maecht gheboren wert,

 

Ontbermen en minnen als zijn vercooren hert.

Anno 1570.

45. hem ghelaten: zich aan hem onderwerpende, aan hem overgevende.