Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 134

[p. 638]

Anton Korteweg
Tijdig

Je huis is vol van schatten en op stand.
Een kamer voor jezelf. Rustige straat.
Een tuin. CD. PC. Twee lapjeskatten.
Een mooie baan. Kinderen: goed verstand.
Aardige vrouw. Zo kun je nog wel doorgaan.
Zelfs met je ouders heb je nog een band.

Tijdig, omstreeks je dertigste, heb je
je valse ideaalstelling herkend.

Nu, midden veertig, kun je melden dat
je comfortabel ongelukkig bent.

[p. 639]

Kinderen

Op de piano een grijnzende Garfield.
Kikker met kinderpost. Viltstiften. Pingpongbal.
Onder het speeltuig Rummikub, Mad.
Lego-ruïnes op het parket.
Tafel: puzzel, tweeduizend stukken.
Plukken zwart kattehaar.

Schappen vol Spelenboek, Go, Tictactoc,
Dromen van vrede, Mens erger je niet
buitelend over elkaar.

Dit is maar alleen wat je ziet.
'k Heb het niet over Wham! en Madonna.

Wie er geen wilde wordt hiervan nerveus.
Wij niet. Wij vinden het gezellig. Heus.

[p. 640]

Ockenburgh

't Was in de aula warm als in een stal.
Het is, dacht ik, naar buiten kijkend langs
zijn kist naar de Japanse kers en de
weldadige magnolia's, nog niet zo gek
om er zachtjes van door te gaan, nadat
je de verwarring die door je bestaan
veroorzaakt is, tot dit mal, lief gedoe
hebt teruggebracht. Ik zag me al een uur
lang diep betreurd met lint en Aronskelk,
Mahler, enig gesnik en toespraken en al
er ook zo bij liggen. En daarna jij en Ad,
Christine, familie, vrienden, wat collega's
bij schrale koffie maar wat raak kletsen
over mijn eigenschappen die ik nooit bezat.