Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 134

[p. 641]

Johanna Kruit
Het voorland

1

Hoe je jezelf ziet gaan maar angstig
zitten blijft, het raam uitkijkt naar
wat je meent te zien. Geluiden hoort
die je niet kent en weet dat je het

zelf steeds bent die wegen aanlegt
geur bedenkt, klanken maakt, Dit alles
ongezien herhalen totdat het schuift
tussen de woorden die je schrijft.

2

Hoe het wankelt, omvalt, opstaat.
Tussen de regels verder gaat en
niets te maken heeft met wat
verdwijnt. Hoe het aanwezig blijft

tot je het omgooit, zoekmaakt
weer terugvindt en mee verder neemt.
Hoe het ongewild wordt toegevoegd
en zich niet laat genezen.

[p. 642]

3

Hoe je het naam geeft. Ongemerkt
plaats geeft, tegemoet loopt of
na kijkt. Alsof het je kijken verdient.
Hoe het je denken striemt tot het

geen einde neemt en wegvlucht,
onzichtbaarheid zoekt bij het kind
dat zich verstopt achter zijn handen.
Hoe je vernoemt wat je verlamt.

4

Hoe je je neerlegt en nog opkijkt.
Alsof het een recht is dat je iets krijgt.
Hoe men over je schouder heen mee leest
om te zien hoe het er uit ziet, en je

alleen laat met wat je verzweeg.
Alsof het iets is dat nooit kon bewegen
en niet meer beweegt. Zodra je het ziet
lijkt het verdwenen. Alsof je het niet kreeg.