Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 134

[p. 632]

Willy Spillebeen
Sprong en val

‘Abyssus abyssum invocat’

(Psalm 42:7)

De jongen bij de cisterne
boog naar het oog van de aarde.
De aanzuigende kilte.
Wat wilde hij bovenhalen
uit de averechts spiralende
kijker met het medaillon
waarin nu de emmer plonst
en zijn gezicht verspintert?

De jongen in de hoogzomer
oog in oog met de zon.
Het verblindende licht.
Wat dacht hij omlaag te halen
uit de averechts spiralende
putringen met de vlam
het toornige cycloopoog
dat nu zijn oog uitbrandt?

[p. 633]

De vallei

‘De aarde nu was woest en leeg’
(Genesis)

Men plantte betonnen bomen
op de heuvel, een lange rij
van kerktoren naar kerktoren.

De jongen klom uit de vallei
waar populieren zongen.

Hij legde zijn luisterende huid
aan een stam van ruig beton.
De solsleutel van de kruin,
vijf knoppen van wit porselein
met draden, een notenbalk
vol zwaluwen - die zwegen.

Toen joeg hij de zwaluwen op
ze trokken naar warme landen.

Toen sloeg hij de knoppen kapot
ze werden prompt vervangen.

Toen zag hij de draden doorhangen
gevaarlijk tot op het veld.

En hij keerde terug naar de vallei -
de populieren waren geveld.

[p. 634]

Gedicht

Het land lijkt zichzelf gebleven
een al eeuwen beschreven blad
dat de jongen heeft gelezen
toen hij in een vroeger leven
hier zijn scholen had.

Maar de kroontjespen van de toren
schrijft op de lege lucht
dat de bomen zijn verloren
en de verten zijn gedicht
en dat hier spoken wonen.