Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 134

[p. 532]

Stefan Hertmans
Gedicht

We think of the key, each in his prison.
T.S. Eliot, The Waste Land.

Toen als een bloem dit vuur de stad bereikte,
lieten wij deuren onvriendelijk, lippen
van hout tegen houten lippen, de tong van
de grendel in het oor geschoven.

Wij wachtten op het knallend bloeien,
buskruit en weerspiegeling, water,
of wat van water in de branding
zijn verandering verraadt:

mond tegen vensterglas,
bewasemde ruiten van een kinderkamer,
terwijl een fallus van vuur zijn serpentines
op de katedralen spuit.

Vijftig door licht vergiftigde herauten
vlogen blind door de nacht
vonden hun landingsplaats dodelijk
scharrelend onder vallende sterren.

Niet wij zijn de wachters bij trillende
hengsels; niet boven onze hoofden
drijft de bittere kleine wolk,
terwijl het lam Gods in een weide

van eigeel en pigment verdort,
aanbeden door nikes, zuigende zolen
op van was verzadigd marmer -
toeristische ganzen bij een lang
verkruimeld capitool.

[p. 533]

 

Ooit, toen ik met Charybdis in de

 

noordenwind, nochtans midden augustus,

 

middernacht, de vurige scherven zag

 

over een zout, verwaaiend strand,

 

 

 

liggend in een zandkuil,

 

bezocht ons dit vurig lam,

 

mekkerde in extase.

 

 

 

Het eeuwig huis vol zwarte tegels

 

waar we sliepen, nu nog steeds,

 

verraadt ons, lippen tegen lippen,

 

bij elke sleutel in een wrikkend slot

 

dit branden uit een oeroud strot.

Uit de bundel Het narrenschip.