Logo DBNL
De 'Disticha Catonis' in het Middelnederlandsch (1885)

De 'Disticha Catonis' in het Middelnederlandsch

(1885)–Anoniem Duytschen Catoen, Den–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

[I]

I. 1

 
Nu merct, sone, wat ic ghebiede,
 
Ende wat es dat ic di bediede:
 
Dats dattu di daer ane sult keeren,
 
Dattu Gode salt emmer eeren.

I. 2

 
Du salt des maerghins vrouch up staen
 
Ende om dine bederve gaen:
 
Men seghet, die te langhe slaept,
 
Dat hem die slaep onduchtich maect.

I. 3

 
Wachti dat men niet en seghet,
 
Dat vele talen an di leghet.
 
Men seghet, menegherande tale
 
Ne sittet niemene goeders wale.

I. 4

 
Sone, doe alsoe die vroede doet,
 
Die hevet ghestadeliken moet:
 
Hets lachter dat een hier seghet
 
‘Laet dit’, ende hijs selve pleghet.

I. 5

 
Ne merke niemens quade daet,
 
Dat vele merken dat es quaet,
 
Want en es man no wijf
 
Die sonder sonde leet sijn lijf.

I. 6

 
Houtstu oec dat yemen dert,
 
Doet van di; hijs dom diet ghert,
 
Omme dat hem lettel vromen mach,
 
Te doene den lieden quaet ghelach.

I. 7

 
Eenradich in dijn ghedachte
 
Saltu wesen ende sachte:
 
Hi es sot die sijn ghepeins
 
Den lieden seghet haer ende gheyns.

I. 8

 
Gheloef niet, alse dijn wijf tonrechte
 
Claghet over dine knechte,
 
Want der quader wijf sijn ghenouch,
 
Die smans vrient sijn tonghevouch.
tekstkritische noten

I. 9

 
Alstu nodes dinen vrient
 
Metti, die di hevet ghedient,
 
Al sprect hi daer ieghen iet,
 
Daer omme saltune laten niet.

I. 10

 
Dune salt met talen no met spraken
 
Ghescelt ieghen den quaden maken;
 
Hen sit den goeden man niet wale
 
Ieghen hem te houdene tale.

I. 11

 
Minne die ghene, die di minnen,
 
Dien du wel ions, laet hem bekinnen;
 
Hijs sot, die daer te dienste staet,
 
Daert hem te scanden al vergaet.

I. 12

 
Niemaren ende achtre spraken,
 
Die de liede te scande maken,
 
Saltu scuwen ende laten,
 
Want die hem volghe(n), God salse haten.
tekstkritische noten

I. 13

 
Dat men di beheeten heeft,
 
Eer die tijt comt dat ment gheeft
 
Ne saltu(ut) niet beheeten vort,
 
Want men lieghet menich wort.

I. 14

 
Alse di iemene ghevet lof,
 
Ne wes te blider niet daerhof:
 
Die vroede merct ende verstaet,
 
Eer hi van yemen lof ontfaet.

I. 15

 
Alse een ander man doet wel,
 
Dat onthout ende vertel;
 
Alse du weldoes, zwigher of,
 
So saltu hebben goeden lof.

I. 16

 
Die wile dattu best jonghelinc,
 
So doe so menighe scone dinc,
 
Dat, alse di naken dine daghe,
 
Men te goede dijns ghewaghe.

I. 17

 
Ne roeke di niet dat eenich man
 
Stillekine gherunen can,
 
Want die quade waent (altoes) des,
 
Wat dat men ruunt, dat van hem es.

I. 18

 
Al comt so dattu heves ghenouch
 
Haven, houti int ghevouch:
 
Want heden es de man rike
 
Ende marghin staet hem armelike.

I. 19

 
Hijs dulre dan een quekenoet
 
Die hopt up ander mans doet,
 
Want alle lieden, jonc ende out,
 
Hebben even vele haers lijfs ghewout.

I. 20

 
Sone, alse di dijn arme vrient
 
Van eere cleenre ghiften dient,
 
Wes blider dan di es te moede,
 
Ende danx hem met allen goede.

I. 21

 
Al bestu arem man van haven
 
Ende van rijcheden zeere beschaven,
 
Bepeinsti, dattu hier te voren
 
Naect ende arem waers gheboren.

I. 22

 
Dune salti niet keeren in dien
 
Dattu salt die doot ontsien;
 
Want die de doot ontsiet,
 
Hem en helpt sijn leven niet.

I. 23

 
Alstu heves dies verdient,
 
Dattu(ne) heves gheenen vrient,
 
Dune salt dat Gode witen niet,
 
Want hem es leet datti messciet.

I. 24

 
Van dien dattu heves beweven,
 
Saltu vroedelike leven;
 
Ende emmer wes so ondersteken,
 
Dat di niet en mach ghebreken.

I. 25

 
Dune sult twee waerf beheeten niet,
 
Dattu mach(t) gheven yet;
 
Men seit: ‘siet waer hi gaet,
 
Die loos es ende quaet.’
 
Ne domene niet, want die vroede
 
Ghedinct wel van ouden goede.
tekstkritische noten

I. 26

 
Du salti wachten, doestu wale,
 
Jeghen hem te houdene tale,
 
Die altoes sijn in dien,
 
Hoe si verradenesse moghen plien.

I. 27

 
Wachti jeghen die ghebare(n)
 
Minlike; want die voghelare(n)
 
Scone pipen ende blasen,
 
Daer si die voghelkine met verdwasen.

I. 28

 
[Hevestu] kinder sonder goet,
 
Soe doe alse die vroede doet
 
Die sinen [kinde] ambacht leert,
 
Alst noot heeft, datter hem toe keert.

I. 29

 
Dattu minnes en seltu niet
 
Te zeer m[i]nnen, wats gesciet;
 
Dattu hates salstu haten
 
Niet te zeer, mair te maten.

I. 31

 
Alstu bids, bedincti des,
 
Dattu bids datte gheven es;
 
Die bidt datmen niet gheven mach,
 
Hi vint dickent quaet ghelach.
tekstkritische noten

I. 32

 
Du selste minnen die di minnen,
 
Meer dan die di niet en kennen.
 
Hij is een sot, die duer een vreemden man
 
Verwerket die hem goets gan.

I. 34

 
Al eist dattu heves cracht,
 
Dattu wel verwinnen macht,
 
Dinen viant sultu wiken:
 
Dus sal doghet an di bliken.

I. 36

 
Metten ghenen die di minnen
 
Ne saltu sceldens niet beghinnen:
 
Want van ghescelde es hier te voren
 
Vernoi groet comen ende toren.

I. 37

 
Als dy hebben dijne knechten
 
Gram gemaect mit onrechten,
 
Laet sincken dijnen evelen moet,
 
Dat is dy eerlic ende goet.

I. 38

 
Al moechstu oec verwinnen saen,
 
Emmer laet in vreden staen;
 
Ick segge dy, dat ghestadichede
 
Hevet menige guede sede.

I. 39

 
Dattu met pinen bejaghet heefs,
 
Entat sotteleke woch gheefs,
 
Laet dat, sone, of tu best vroet,
 
Ende kere dar af dinen moet.
tekstkritische noten

I. 40

 
Beede nemen ende gheven
 
Es hare zede die nu leven;
 
Met eeren, sone, doe alsoe,
 
Soe sultu blide siin ende vroe.

Vorige Volgende