Een devoot ende profitelyck boecxken

N^o. CXLVIII.aant.

ℂ Op die selue wise

1.
IC sou so gaern bi gode sijn
Conde ict wel beghinnen
Mi grout te steruen die natuere mijn
En te laten dat ic minne
2.
Nochtans so moet ghelaten sijn
Het is van grooten noode
Adieu adieu natuere mijn
Ick wil gaen dienen Gode
3.
Want die doot coemt snel dat weet ick wel
Si en sal niet langhe beyden
Als si coemt si is so fel
Men moet van hier dan sceyden.
4.
De doot die is so fel so sterck
Dat niemant en can versinnen
O edel mensce neemt hier aen merc
Wie soude die werelt minnen?
5.
Als ick dacht in minen gront
Begonst ic mi te beswaren
Ende docht in alder stont.
Ic wil die werelt laten varen.
6.
Mer tsceyden dede mi so wee
Dat weet wel God die heere
Waer ic was/ oft wat ick dede
Ick was in grooten seere
7.
Want haerder minnen af te staen
Dat is seer swaer te liden
Nochtans so moet sijn ghedaen
Na liden coemt verbliden
8.
Ick sat op eenen vasten gront
Daer af so moeste ick sceyden
Ick come in eender corter stont
In eender dorrer weyden
9.
Mijn herte was in stenen groot
Om dat ic sceyden moeste leeren
Mijn nature sters so menigen doot
Haren wil moet si ontberen.
10.
Och sceyden is een bitter woort
Dat worde ic wel gheware
Och scheyden heeft mijn herte ghestoort
Ghebracht in grooten vare
11.
Nochtans is sceyden een edel scat
Diet wel ghelijc can draghen
Die bliuet inder minnen pat
Die scheyt sonder claghen
12.
Als ic wel seker waende sijn

[p. 182]

 

⁺

 

Was ick binae bedroghen

 

Sceyden was mijn medecijn

 

Ick ben daer bi ontuloghen ||

 

13.

 

O lieue here ontfermt v mijns

 

Al coem ick also spade

 

Ick heb verdient die eewige pijn

 

Ick roepe op v ghenade.

 

14.

 

Ick bid Gode dat hi verlicht

 

Sijn herte in duechden fine

 

Die dit liedeken heeft ghedicht

 

Scheyden was hem pine.

+ Fo. lxxxvij.^r-Fo. lxxxvij.^v